З палёў Заходняй Беларусі (1927)/II/Дарма, што значны раны…

⁂ Дарма, што значны раны…
Верш
Аўтар: Уладзімір Жылка
1927 год

Іншыя публікацыі гэтага твора: Дарма, што значны раны…

Прапануем да спампаваньня!

∗
∗ ∗

Дарма, што значны раны
Праз небагаты ўбор
І тужны, праз туманы,
Відаць вачэй дакор, —

Яе аблічча сьветла,
Узорны — тканы пас,
І лятуценьні ветлы
Аб недалёкі час.

Між пушч яе сяліба,
Дзе хіліцца асець,
І там, дзе цьмяна скіба,
Прыходзіць песьні пець;

І там, дзе над балотам
Кудлачыцца туман,
К густым рачным чаротам
Мільгае лёгкі стан;

І дзе над даўным сумна
У неба крыж ўстае,
Падгледзіў я задумнай,
Маркотную Яе.

Аддана, кім — ня знаю,
Душа ў Яе палон,
Але няма адчаю
Ў марудным бегу дзён.

Надзеюся і веру
Патайнаму сьляду,
Нясе ў самотнасьць шэру
Яна маю гвязду.

Малюся Ёй, упарты,
Палону тайна рад:
— Хай, верны, буду варты
Тваіх жабрачых лат.

— Дазволь з табою разам
Спаткаць нядзельны час,
Каб новай песьні сказам
Хваліці Твой абраз!

1922 г.