|
(11 ліпню — дню вызваленьня Беларусі
ад палякаў прысьвячаю).
Ахапіла жудасьць вёскі:
Ой, пажар, пажар прадчулі!
Блізка, блізка „польска войска“ —
Б‘юць гарматы, сьвішчуць кулі…
Гнецца, плача лес сасновы:
Загуляе кат нанова…
То ня бура стогне ў лесе,
То ня плача так зязюля…
Гэта ў вёсцы у Залесьсі
Енчыць дзеўчына Гануля…
Ой, памяты русы косы,
Акрываўленыя грудзі…
Матка жудасна галосіць:
Ой, ратуйце, добры людзі!..
Ці-ж я дочку гадавала,
Калыхала на узьмежку,
Закруціла каб навалай?!
Пан з шалёнаю усьмешкай
Падбягае… трах прыкладам!
Маці з дочкай ляглі радам.
Затрашчалі рэбры вёскі,
Певень загуляў чырвоны
І прыціхлі на‘т палоскі,
Замаўчалі ў страху гоні…
Шмат крыві мужычай льлецца,
Сонца — чорнае ад дыму,
Чырванеюць хвалі ў рэчцы
Але Шаблон:Абмлыка уздымам!
Гэй, балюй, гуляй, мой „пане“
Пі віно крыві і сьлёз…
Эх, занадта паляць раны…
Не маркоцься, вербалозьзе!..
Расступіся, бор сасновы,
Да сябе вазьмі хлапцоў, —
Вырвем долю мы нанова…
Стройся армія ў лапцёх!..
Гойсаюць жаўнеры,
Гойсаюць па вёсках,
Нібы тыя зьверы,
Мужыкоў палосяць…
Рэчка, рэчка сьлёзаў…
Дзе сыны?
Псякрэвы!..
Маўчыць вербалозьзе, —
Эх, ня скажуць дрэвы.
Гэй!.. пранёсься гром у лесе:
Абвясьціў паўстаньне вецер.
Пан дрыготны бровы зьвесіў…
Эх, „псякрэв“, ліпнёвы вечар!..
Зашумелі сосны гулка,
Кулі кружаць ў карагодзе…
То паўстанец ды з завулку
На паноў абрэз наводзіць…
Стук, грук, грохат,
Стрэльбаў рогат
Разбудзілі гоні:
З вёсак шэрых
Катаў-зьвераў
Хлопцы ў сьвітках гоняць…
Крык, пракляцьці
Чорнай раці
На сасонках віснуць…
Апынуўся
З Белай Русі
Пан ля самай Віслы…
Заблішчэлі гоні,
З сонцам ткуць узоры;
Полымем чырвоным
Сыплюць іскры зоры…
Засьпявалі птахі
Разам з борам песьні…
Пад агністым сьцягам
Хлопцы йшлі ў Залесьсе,
Глупства, — кроў і сьлёзы:
Волю мы здабылі!
Шумі, вербалозьзе,
Аб вялікай былі!
Паляком ўздагонку
Мчы пракляцьці, вецер!..
Доўга будуць помніць
Наш ліпнёвы вечар.
|
Прапануем да спампаваньня!