|
З-пад прысад агароду бледны ўбег ваявода
У палац свой са злосьцю й трывогай:
Дзе ў бакоўку ўход — стануў, у пасьцель жонкі глянуў,
Глянуў там — і ня ўбачыў нікога.
Ў дол патупіўшы вочы, увесь дрыжыць, штось мармоча,
Вусы тузае, думае дзіка;
Адышоў ад пасьцелі, жудка зрэнкамі стрэліў,
Казака ту-ж Навума паклікаў.
„Гэй, казача, ты, хаме! Што у садзе пры браме
Ні сабакі няма, ані стражы?!
Браць мне торбу барсучу і янчарку гайдучу,
З цьвека стрэльбу цягні мне ураз-жа!“
Ўзялі зброю — і ходу!.. Падцякліся к гароду,
Дзе шпалеры альтану абселі…
На дзярновым пасадзе штось бялее ў садзе:
Там сядзела кабеціна ў белі.
Броўкі ручкай адною закрывала касою,
Грудзі крыла рубком кашуліны,
А другою — памалу ад сябе адпіхала,
Што ў калень яе кленчыў, мужчыну.
Той, прыпаўшы к каленям, гаварыў ёй з цярпеньнем:
„Дык усё, што было, ўжо далёка…
І твае уздыханьне і тваё прывітаньне
Адкупіў ваявода гатоўкай.
Я, хоць верным быў гэтак табе столькі ўжо летак,
І любіць, і цярпець мушу здаля,
А ён з сэрцам каменным бразнуў золатам зьменным, —
Ты яму прадалася бяз жалю.
Ён што-вечара будзе песьціць белыя грудзі,
З табой цешыцца ў пуху лябяжым;
На маю на загубу цалаваць шчочкі, губы
Твае будзе цалункам уражым.
Я на коніку верным гэтым полем бязьмерным
Мкну сюды, за мной — холад і слоты,
Мкну вітаці ўздыханьнем — і ад'ехаць з жаданьнем:
Добрай ночкі і доўгай пяшчоты“
Ўсё яна йшчэ як глуха; ён ёй шэпча на вуха
Тыя жальбы ці новы закляцьці;
Аж прымлеўшы, бяз сілы ручкай грудзі адкрыла
І ў яго патанула абняцьці.
Ваявода з слугою сталі ту-ж пад вярбою,
І з-за поясу бралі набоі, —
Адсякалі зубамі, прыбівалі штамплямі
Жмені пораху й шроту удвое.
— Пане! — так казак кліча, — нейкі чорт мною смыча,
Не магу я застрэліць тэй дзеўкі:
Як свой курак адводзіў, я ўздрыгнуў бы на лёдзе,
І зьляцела сьляза да панэўкі.
— Ціха!.. Кінь, хаме, кракаць, я наўчу цябе плакаць…
На, тут з порахам гданскім сакеўку;
Ўсып падпалу — а жыва, ногцем счысьці красіва,
Ды ў свой лоб стрэль ці ў гэтую дзеўку.
Ўправа… вышай… памалу… жджы майго самапалу:
Жаніха перш зьмяту назаўсёды!.. —
Ўзьвёў казак курак, сцэліў, не чакаючы, стрэліў,
І ўгадзіў ў самы лоб ваяводы.
|
Прапануем да спампаваньня!