|
Стары Будрыс трох сынаў, як сам ёмкіх літвінаў,
На дзядзінец заве і гавора:
Коні з пашы вядзеце; зброю сёдлы браць з клеці!
А спраўляцца мне жвава і скора.
З Вільні вестку мне далі, што ўжо там наказалі
Тры вайны на тры сьвету староны:
Альгерд рускіх біць едзе, Скіргел —ляхаў-суседзяў,
А князь Кейстут заграбіць Тэўтоны.
Дзяцюкі вы ня зломкі, для радзімай старонкі
На вайне пашукайце ўспамогі…
Ня йду сёлета з вамі, — знаю — трапіце самі;
Трох вас ёсьць і тры ёсьць вам дарогі.
Вось адзін хай пасьпее за Альгердам ў Расею
Па-над Ільмень, пад мур Навагроду;
Там — саболі і лісы, і злацістыя місы,
І ў баяраў там грошы — як лёду.
Едзь другі да Кейстута, а ўвіхайся там крута,
Крыжаком дай як сьледна па пятах;
Мераць там на асьміны брыліянты, бурштыны,
Дарагіх шмат ксяндзоўскіх арнатаў,
Скіргел з трэцім памчыцца там, дзе Вісла бурліцца;
Беднату там убачыш ліхую,
Але возьмеш затое узбраеньне стальное,
І мне стуль прывязеш сынавую.
Бо дзе я ні быў толькі, спадабаў адны полькі, —
Так панадны мне стан іх дзявочы,
Твар іх бела-ружовы, як смоль — чорныя бровы,
Як дзьве зоркі, так сьвецяцца вочы.
Маладым чалавекам я адтуль прад поўвекам
Сабе вывез палячку за жонку;
Хоць яна ўжо ў магіле, я ўбываю на сіле,
А ўсё-ж міла гляджу ў ту старонку.
Даўшы так асьцярогу, блаславіў на дарогу;
Яны ўзялі бронь, селі, пабеглі.
Сходзіць восень, зіма йдзе, сыны ўсё там — вайна дзе:
Будрыс думаў, што ў бітвах палеглі.
Па сьняжыстай дарожцы мчыцца ў зброі хтось к вёсцы,
А пад буркаю нешта хавае:
Кубел — гэта, знаць, — ноша, а ў ім рускія грошы…
Не!.. Палячка — твая сынавая.
Па сьняжыстай дарожцы мчыцца ў зброі хтось к вёсцы,
А пад буркаю нешта хавае:
Мусіць, з Прусаў, мой сыну, цягнеш кубел бурштыну…
Не!.. Палячка — твая сынавая.
Па сьняжыстай дарожцы трэці нехта прэ к вёсцы,
А пад буркай вяліка здабыча,
Будрыс — што? — ня пытае, толькі госьці склікае,
На вясельле іх трэцяе кліча.
|
Прапануем да спампаваньня!