|
Гэй! далёка за морам, за сінім
Ёсьць адна старана, ёсьць адна,
А ў ёй князева дочка — княгіня,
Сьвітазарай завецца яна.
Гэй! далёка за лесам, за борам
Ёсьць адна старана, ёсьць адна,
А ў ёй князь у злацістым уборы,
Срыбра б‘е ад каня, ад сядла.
Гэй! далёка за хатай, за вёскай
Ёсьць адна старана, ёсьць адна,
А ў ёй молад дзяцюк, бяды цёзка,
Ні ганораў, ні скарбаў няма.
Гэй і вышла, ой! вышла праява:
І той князь, і дзяцюк той бядак
Спадабалі княгіню на славу,
Спадабалі — і як яшчэ, як!
Не на рэчцы лялее вадзіца,
І ня явар калыша лістком, —
Гэта кроў маладая бурліцца,
Гэта сэрца пашло хадуном.
І паехалі ўдвух яны ў сваты
(Абодвум далей нельга так жыць),
І той князь, і дзяцюк небагаты,
Сьвітазару за жонку прасіць.
Едуць дзень, едуць ноч, едуць доўга,
Дзяцюк з тэй, а князь з тэй стараны;
Таму пнём, таму шляхам дарога;
Яны едуць, і едуць яны…
Не арлы, сокалы на даліну
Па дабычу-пажыву лятуць —
Два ўдальцы да аздобнай дзяўчыны
Ў яе хорам цудоўны бягуць.
„Вот, княгіня, вот, наша ты пані!“
Яны кажуць абодвы так ей:
„Няхай ласка твая на нас гляне,
Няхай выбера, хто ёй мілей!“
„Я багат, я брыльлянтаў даволі
Сыпну, княжна, пад ножкі твае;
Маё поле — тваё будзе поле,
Табе слугі пакорны мае“.
„Я хоць бедзен, ды шчыра за тое
Сваё сэрца, душу табе дам;
Ня дам слуг, а сам буду слугою,
Скарбам стану цаньнейшым я сам“.
Княжна чуе ўсе гэтыя словы, —
Бедака бярэ мужам сабе.
Князь запеніўся, мсьціцца гатовы,
Дзяцюку ўгрозы сыпе ў кляцьбе.
Ня груган над ахвярай шыбуе,
Несхаваную высачыў косьць,
К праўдзе ўвагі ня знае, ня чуе,
Як зьмяя, чалавечая злосьць.
З чараўніцаю зельле князь вара,
З цёмнай сілаю дружбу вядзе;
Маладую ўсыпляе ён пару,
Маладому аковы кладзе.
Прабудзіўся ўдалец, — і што бача?
Сам бяз княжны, апошні з людзей;
Сьвітазара у хораме плача,
Князь з дружынай гуляе сваей.
Ходзяць хмары шумліва, паважна,
Падцінае хаўтурны ім звон;
Людзі плачуць над хлопцам, над княжнай,
Князю б‘юць за паклонам паклон.
|
Прапануем да спампаваньня!