|
Жывём, забытыя людзьмі,
Пацех ня знаючы ні ў чом,
Крывавім сьцежкі мы сьлязьмі,
Ўвесь сьвет для нас магільным сном.
Ні нам вясна цьвіце, пяе,
Ні лета коласам шуміць,
Снапоў нам восень не дае,
Зіма нам толькі век гудзіць.
Глядзім на неба, на зямлю,
Ня раз з пракляцьцем на жыцьцё,
Аром мы ніву не сваю,
Дабро зьбіраем не сваё.
Хацінкі кут ня наш — чужы,
Ня наша ў поле стада йдзе;
О, сэрца, колькі ня тужы,
Няма нам радасьці нідзе!
Раве мяцеліцай зіма,
Вясна зальле паводкай сьвет,
Вады і сьцюжы нам няма,
Зжыліся з імі з малку лет.
Наклаўшы зрыўкаў і ламоў —
Убор саміх і хат гнілых,
З адных павыгнаны вуглоў,
Шукаць мы цягнемся другіх.
Худыя жонкі на вазох,
Пры жонках дзеці чарадой,
Мы самі ў зношаных лапцёх
Ідзём за коньмі пехатой.
Ідзём — у вочы вецер дзьме,
З-за хмараў сонца ня відаць,
Бяда, нуда прыгнула, жме,
Удушшам грудзі ўсё скрыпяць.
Эй, доля! Колькі мы разоў
Прасілі, клікалі цябе;
Ня йдзеш! Знаць, хтосьці з сьвету зьвёў,
Ці хлеба мала ў нас табе?
Ці, можа, дзікай непагодай
Цягацца з намі надаела?
Начлег застрашыў нявыгодай,
І ты нам, доля, акалела?
Жывём, рассыпаўшысь па сьвеце,
І сьмерць сабраці нас ня можа,
Хаця і ўсякага прымеце,
Хаця і ўсякага абложа.
Хаця усякага з нас грудзі
Магіла жудкая прыдаве,
Над якой крыж паставяць людзі
На памяць нашай беднай славе.
Над якой вырасьце сасонка,
І безьзямельных стогн пачуе,
І шумам, песьняю нязвонкай,
Над намі хіба забядуе!..
|
Прапануем да спампаваньня!