|
На беларускіх жалудох
Даў спосаб сьвіньням бог,
Тутэйшым сьвіньням, беларускім —
Ім гэта байка для закускі.
Жыруюць тут, растуць іх трыбухі,
І адкладаецца ў іх сала.
Сьвіньня-ж сьвіньнёю быць не перастала,
І сьвінскія захованы грахі.
Наеліся тут дзёдзькі жалудоў,
Сваіх прыдбалі парасят
І рохкаюць на той-жа сьвінскі лад,
Палёгшы між дубоў.
— Скажы, кума: ну, як нам быць?
Дзе нам дзяцей сваіх вучыць?
І як ім рохкаць тут:
Ці патутэйшаму ці не?
Скажы, імостанька, ты мне,
Бо ўсё-ж нам родны гэты кут —
І гадаваліся мы тут,
Унь там і выган наш і груд.
Балоты тыя і лясы…
— Кума!
Да ў іх на грош красы
Няма!
І што трывожыцца дарма?
Мне прыкра чуць такія галасы!
Я факультэт акончыла сама.
Ня менш, як у карыце,
Сваім лычом капалася ў санскрыце,
І добра знаюся я ў мовах
І ў далікатных розных словах.
Пакінь-жа, мілая, сьмяшыць людзей:
Ну, хто адважыцца псаваць сваіх дзяцей?
Бо як-жа гаманяць тутэйшыя дубы?
Іх голас брыдкі і грубы
І не ачэсаны, слабы,
Ня мілагучны,
Прыдуманы і штучны,
Ні гібкасьці, ні сілы,
Поэзіі і музыкі ні-ні,
Убоства, дзе ні павярні…
О, божа барані!
Мяне ён нудзіць, рве мне жылы!
Як ён агідны! як нямілы!
А гэта „дзе“: гэта „це“
Мне болем адклікаецца ў хвасьце.
І родны кут, ды вось ня мой,
Для віду-ж пойдзеш з ім на шлюб,
А наш „кумір“ — Крылоўскі дуб.
Я — маці, мілая, і дзетак хоць зьняволю,
А патутэйшаму і рохкнуць не пазволю!
1926 г.
|
Прапануем да спампаваньня!