|
Дымам і пажарам зьнішчаны палацы,
Кроўю новай раці змыты злыдняў сьлед,
На чырвоных плямах хату вольнай працы
Мы будуем дружна… Гэй, дзівіся, сьвет!
Рукі ўсе ў мазолях, пот ліе у вочы…
Цяжка… Што-ж!.. Нічога! Прыдзе й нам спачын!
Дні мы ўсе працуем, мы працуем ночы…
Новы сьвет будуем дружна, як адзін,
Сьвет стары мы палім — гэта наша справа,
Хто з людзей пасьмее кінуць нам папрок?
Будавалі ўсё мы — нішчыць маем права…
Хай усё затопіць нашай працы сок.
Ворагі свабоды шэпчуцца паціху,
Чуюць, што надходзіць іх апошні дзень…
Страшна ў дзень расплаты: моляцца бяз дыху
І снуюць між намі, нібы мёртвых цень.
Моліцца у цэркві поп — іх паслугачы,
Крыж сьвяты цалуе, шчыры вартаўнік.
А ў кутку са сьвечкай сыпле сьлёзы, плача,
К вобразу прачыстай тварам хтось прынік.
Гэта прыстаў плача, плача аб мінулым,
Помніць час вясёлы, як гуляў палач.
Ўспамінае бляскі, дні жыцьця-разгулу…
А чаму ня ўспомніць ён галодных плач?
Плачуць дзьве бабулькі, стукаюць паклоны,
Казань поп гавора, як калісь жылі…
Над царквою-ж вецер сьвішча, як шалёны, —
Разагнаць ён хоча цемру на зямлі.
Ветру гучна ўтораць песьню ўсе народы
Йдуць да цяжкай працы, строіць новы сьвет,
І расьце гмах новы, сьветлы і свабодны,
Кроў працоўнай раці мые злыдняў сьлед.
6/VI 1921 г.
|
Прапануем да спампаваньня!