Прышла вясна… Хай згіне сон!
Бяры хутчэй сявеньку,
Выходзь на ўзораны загон,
Сей, братку, памаленьку.
Цябе чакае ўжо ральля
Прыгожай вольнай нівы, —
Няма асоту, ні быльля…
Год будзе урадлівы.
Зямлі ты роднай гаспадар,
Ня пасынак у маткі.
Крывавай працы шчодры дар
Ня пойдзе на падаткі.
Ты працаваў… а крыўда, зьдзек
Над каркам панавалі…
Цябе за працу з веку ў век
Жывёлай абзывалі.
Сьлязамі, потам паліваў
Ты родныя абшары.
Жыцьця ты вольнага чакаў,
І вось… збыліся мары.
Загінуў вораг — вечны кат.
Ня прыдзе ён ніколі…
Трымай-жа моцна, родны брат
Свой сьцяг здабытай волі.
Вясною раньняю засей
Загон свой ярыною,
І думкі сумныя разьвей
У полі за сахою,
Паслухай, жаўрык што зьвініць,
Што ён табе гавора:
Араты вольна будзе жыць,
Што сном было учора!
А сонца яснага прамень
Цябе як моцна грэе...
Цябе вітае новы дзень...
Глядзі! Усход бялее!
І новы дзень за працу дар
Нясе… О, дар багаты!
Зямлі і працы гаспадар
У поле йдзі, араты!
27-III 1921 г.
|