|
„Разгарыся ты, румяная зорка,
перад раніцаю разгарыся“.(З нар. песьні)
Кажанамі палонены логі,
чорнагруда-халоднымі кажанамі…
Мы ня знаем, ці галовы зложым,
ці вясну расцалуем — ня знаем.
Ды як думаць, хто вочы прыкрые —
ці сястрыца, ці вораг — як тут думаць,
калі душаць кажановы крылы,
сівай сьцюжай за душу душаць.
Запалаць нам, бы ў ліпені неба,
прагай волі мусім запалаць мы:
ўжо даламі льлецца раньня нераст,
сонца мые космы за даламі.
Мусім рынуць з багнішча на ўзгорак,
клічам, клічам па-над логамі грымнуць:
„Разгарыся ты, румяная зорка,
перад раніцаю разгарыся“.
Ўчора плакаў і ратай і вецер —
толькі лемех гартаваўся ўчора, —
чорнай долі яшчэ жывы кветкі,
і навокал, бы учора, чорна.
А мы сонца піць жменямі хочам;
сокі цёплыя нашага ды сонца, —
звоняць сёньня сьпеў і сэрцы хорам,
а паводкай вясноваю звоняць.
Не праломіць сьцяны нашых мараў,
кажаньнё чорнагрудае не праломіць.
Хай над логам плачуць дожджыкам хмары —
выйдзем сёньня з гнілога логу.
Выйдзем, прыйдзем, дзе першыя ўзоры
сьцеле ранак над рунямі, — прыйдзем…
„Разгарыся-ж ты, румяная зорка,
перад раніцаю разгарыся“.
|
Прапануем да спампаваньня!