|
Між глыбокіх сьнягоў,
Дзе лес глуха шуміць,
Ціхі дом лясьнікоў,
Адзінока стаіць.
Воўчым вокам вакно
Ў цемні ночы блішчыць.
Дзеткі сьпяць ўжо даўно,
Толькі матка ня сьпіць,
Смыча-нітку яна,
Ўсё кудзельку прадзе.
Глухата, цішыня,
Толькі ўюга гудзе,
Завывае, як зьвер.
Стогне вяз над, страхой.
Страшна ў лесе цяпер,
Сьцішна ў хаце адной.
Ды прывыкла яна
Да паўночы сядзець
І скрозь шыбы вакна
Ночцы ў вочы глядзець:
А у коміне зноў
Вецер песьню пачаў;
Вось ён глуха завёў,
Як жабрак засьпяваў.
Ў гэтай песьні глухой
Сьлёзы гора чутны,
Плач і енкі з мальбой
Адзінокай душы.
—Мама! страшна мне тут,
Я баюся адзін:
Унь варушыцца жмут
На ашэстку аўчын!—
Сын малы, Васілёк,
Кліча матку к сабе.
—Бог з табою, сынок:
То здалося табе!
Ня пужайся, дурны:
То аўчынкі вісяць,
Няжывыя яны
І ня могуць чапаць,—
Мама! сядзь, ідзі тут…
Што так страшна гудзе?—
Ставіць прасьніцу ў кут,
К сыну матка ідзе.
—Мама! чуеш: во—во!
Хтось па даху пабег!
Гэта злодзей ці хто?—
—Не, сынок: гэта сьнег.—
—А што трэба яму?
Чаго ўзьлез ён на дах?
Ці ён грозіць каму?
Ці спужаў яго страх?
— Ой, блазнота мая!
Ну-ж, з цябе і сьмяляк!
Чаго думка твая
Улякалася так?
Гэта-ж вецер, сынок!
— Ён жывы, ці які?
— Да-не, мой галубок:
Гэта воздух такі!—
— А што робіць ён?—Хто?—
— Ну, той воздух! скажы?
— Няма ведама, што
Ты пляцеш ўсё—ляжы!—
Васілёк замаўчаў,
Нярухліва ляжыць,
Мусіць думаць пачаў,
Чаго вецер шуміць.
А ён, быццам той зьвер,
Плача, вые; гудзе.
— А дзе тата цяпер?
Чаму доўга ня йдзе?..
Не баіцца адзін
Ён у вочы хадзіць!—
— Тата дужы, мой сын.
За плячыма вісіць
Стрэльба, нож пры баку,
Дык баяцца чаго?
Кепска будзе ваўку,
Калі чэпіць яго.
— Мама! праўда ці лгуць.
Што маленькіх дзяток
Жабраком аддаюць
Заміж хлеба ў мяшок?
— Не, ня праўда, сынок!
Гэта байку сплялі;
Проста страшаць дзяток,
Каб паслушны былі.—
Зноў заціх Васілёк
І пытаць перастаў,
Зноў яго разумок
Варушыцца пачаў.
Ціха ў хатцы малой,
Смутна лямпа гарыць.
Бор стары за сьцяной
Усё шуміць ды шуміць.
| 
Прапануем да спампаваньня!