|
ШТРЫХІ
Што такое добрае мне сказаць ці выпяяць?
На лугох рассыпаны срэбраны цім‘ян,
І такая радасная сьніцца зноў мне Прыпяць,
І такі шаўковісты над берагам туман.
Думкі, бы лілеі, паплылі у хвалях,
Каля тых узгоркаў, каля тых лясоў,
Дзе стаяла любая, доўга дзе стаяла,
Там цяпер слядочкі загубіў пясок.
Там цяпер заранка расьцьвіла рабінай
І ліецца ў далі ды па верасох.
Яе дзень цалуе, песьціць ласкай сіняй,
Асыпае рукі залатой расой.
Вось сасонкі стромкія сталі ля дарогі,
Колькі іх знаёмых мне, і не знаёмых.
З песьняю-ж так радасна залатыя ногі
Блытаць па дарозе, ад нязнанай стомы.
Ў песьнях гэтак радасна вобразы раскінуць,
Як дзяўчына косы русыя ў жніво,
За такую песьню не шкада й загінуць,
Не шкада й расстацца з буйнай галавой.
Часта раніцою срэбраныя сьлёзы
Бачу на каменьні й залатым пяску,
Хто іх тут насеяў, сумны ці вясёлы
Хто і скуль?!
Сонным ўсплёскам вецьця мне ў адказ сасонкі:
— Цалаваў нас месяц, цалаваў туман,
Гэта ён пасеяў сьлёзаў тых бясконца,
Гэта ён рассыпаў на лугох цім‘ян.
|
Прапануем да спампаваньня!