|
Сеў ваяк на каня,
Ў рукі ўзяў востры меч
І пусьціўся да дня
Пашукаць, каго сеч.
Не малы ехаў час,—
Ня сустрэўся нідзе,
Аж напроці якраз
Вораг войска вядзе.
У яго старану
Гмін вядзе на грабеж;
Перайшлі баразну —
Пагранічны рубеж.
Схамянуўся ваяк,
Кроў зайграла ў грудзёх;
Сьціснуў меч у руках,
Конь памчаў з усіх ног.
Наляцеў, як пярун,
На разбойніцкі зброд;
Запусьціў меч-кладун,—
Сьцеражыся, народ!
Б‘е агонь з дзяцюка,
Косіць голавы з плеч,
Ня здрыгнецца рука,
Ня тупеецца меч.
Тысячу ўжо лягло,
Ўжо другую сячэ,
А праціўнік на зло
Войска больш валачэ.
Гэй, трымайся, дружок!
Ня дрыгні ў барацьбе:
Жджэ пахвалы вянок,
Жджэ дзяўчына цябе!
На бяду захацеў
Дзеўку ўспомніць ваяк,
Меч з рукі паляцеў,
Сам зваліўся наўзнак.
Рухнуў побач і конь —
Разам жыў, разам лёг;
Неба ясная тонь
Свой паслала палог.
Сьпіць ваяк з доляй сам,
Над ім птушка пяе,
А дзяўчыне няўцям,
Што памёр праз яе.
| 
Прапануем да спампаваньня!