|
У той час, калі насеньні праўды, шчасьця, долі
На зьнішчанай зямлі усходзіць пачалі
І шумам каласоў хваліцца стала поле, —
Калі цяжар вякоў жыцьцём перамаглі;
Ў той самы час, які суліў надзей вялікіх пору,
За гучны, сьмелы кліч з зьнядужаных грудзей
Ты — з маладых гадоў пазнаўшы сьлёзы, гора —
Турмы ахвярай стаў… Бяз шчасьця і надзей
Ў халодным сіверы — ў краі людзьмі праклятым,
Як колас жыў адзін пад стогны непагод,
А родны край стагнаў, як стогнуць перад катам,
І разам з ім стагнаў вялікі твой народ.
І доўга, доўга там марнеў ты на чужыне,
А думка рвалася, прасілася туды,
Дзе вёска родная глядзела сірацінай
І клікала цябе, як роднага, сюды…
Твой голас быў чуцён, і песьняю жалобнай
Ты зваў на барацьбу, на вольны шлях жыцьця,
Ты гора апяваў, сьніў шчасным край свой родны,
Любоў к яму ты меў вялікую ў грудзях.
Прышла твая пара, і кончыліся зьдзекі,
Замоўк нямілы звон жалезных кайданоў;
Да нас вярнуўся ты свабодным чалавекам,
Заместа сіверу — свой край угледзіў зноў.
Злы-ж лёс цябе сьцярог, надломанага бурай,
Каб скора адарваць і ўжо навек ад нас,
І ён зрабіў сваё: няжданыя хаўтуры
Спраўляць прымусіў нас ў вялікі жыцьця час;
Ты у зямлі знайшоў спачынак посьле мукі
Ў той час, калі, прачнуўшыся ад сну,
Нядолі сын — твой брат — зьняў цяжары прынукаў
І сьмелы крок зрабіў, каб стрэць сваю вясну.
Ўспамінак па табе жыць з намі вечна будзе!
Цябе, пясьняр-нявольнік, сьмелы барацьбіт,
Твой родны край, народ твой не забудзе,
Бо між сяўцоў дабра ты першы быў сяўбіт.
1921 г.
|
Прапануем да спампаваньня!