Воўк, лезучы ў аўчарню,
Заблутаўся й папаў на псарню.
Пачуўшы шэрага дух блізка забіякі Паднялі гвалт сабакі.
З ланцугоў аж ірвуцца
У бой з ваўком ўступіць імкнуцца.
Прачхнуліся псары, ўзьнялась трывога:
— Хто, што? пытаюцца адзін аднога.
Крычаць: адзін — агню давай!
Другі — вароты зачыняй! Словам — пеклам стаўся двор.
Бягуць, хапіўшы хто тапор,
Хто кол, а іншы і ружжо.
Воўк, бачачы што ўжо
З ім справа кепска, закруціўся, Ў куток забіўся,
Зубамі ляскае, паставіў дыбам шэрсьць, Здаецца: вось гатоў ўсіх зьесьць…
Навокал лыпае вачыма, Уцечка, бачыць немагчыма
Зусім прыйшоў яму канец! Прыдзецца тутка за авец,
За усе зладзействы здаць рахунак… Шукаючы якійсь ратунак І выхад ў гэткім цяжкім горы —
Ўступае воўк ў перагаворы. І кажа: што у вас за шум?
Сябры! я-ж ваш стары і сват і кум, Прыйшоў да вас цяпер мірыцца. Даволі нам ужо сварыцца!
Забудзем прошласьць, зробім згоду! Я прыкрасьцяў ужо народу
Рабіць ня буду, ў тым клянуся! На’т болей — я за вас бяруся
З другімі на сьмерць ваяваць, Ад ўсіх ваўкоў абараняць.
І воўчай клятвай вам сьцвярджаю, Што я… — Перапрашаю!
Тут лоўчы спыніў воўка мову: — Я ўжо стары і воўка слову Наколькі верыць — добра знаю! Дзеля таго вось звычай маю:
З ваўкамі гутарыць аб міравой —
Садраўшы скуру. з. іх далой!
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A1%D1%82%D0%B0%D1%80._23.jpg)