Альбігоец

Альбігоец Верш Аўтар: Уладзімір Жылка 1925 Крыніца: http://old.knihi.com/bk/zylka/zylka1.html

Прапануем да спампаваньня!

Прыйшоў ка мне той, раскрыжованы, здань,
Што сном несмяротнасці мучыць стагоддзі,
Быў твар яго ясны, як летняя рань,
І йшоў ён, як дзень светлакосы прыходзе.

Пастукаў: «Каханнем сваім надары!»
Ды толькі стрывожыў у сэрцы дакуку.
Штурхнуў я праклёнам яго па твары
І высыпаў лаянку ў руку.

«Ізноў ты гукаеш? Манюка, ізноў?!
Ды маем тваіх абяцанак даволі.
Збавенне суліў ты, збавенне людзёў,
А ў нас, як адвеку, пакута і болі.

Пакінь, не дратуй мяне! Ў чорнай душы
Нянавісці келіх хвалюе няўпынны.
Ты зло — дабрадзейнасць маю — не глушы!
Хвалюся — я дрэнны, я злосны, злачынны!

Высокае праўды й збавення твайго
Дарожай зямля мне з грахом і аблудай.
І шчасней ад раю і ўцехаў яго
Мне ночы з апошняй паскудай.

Мой востры за працай не хібіць штылет,
І, славай крывавай, разбойствам вядомы,
Я ўсенькае нішчу, дзе толькі твой след,
І чыну свайго я свядомы!

Паслухай! Святое у справах тваіх
Даводзіць мой сум, маё гора к адчаю.
Дарэмныя ружы ад ранаў святых,
Дарэмны твой шлях крыжавы — пагарджаю!

Якая пацеха — другое жыццё?
Пацеха нябескай заплатай даброты?..
Як смерць, неадлучна мае пачуццё,
Мой рогат з авечае цноты.

Не хочу нябёсаў!.. Людскога ты — кат!
Ў цябе мая ярасць і злосці каменні,
Я — багна, смурод; я поўзаю — гад, —
Цябе ж праклінаю ў маім паніжэнні!

А можа, блюзнерства даруеш? А мо?..
Ты, поўны пакоры, кахання без зыску.
Ды толькі нашто мне здалося. Дармо!
Плюю табе ў ціхую пыску!»

А ён усё тут, і ўжо ява, не здань,
Што сном несмяротнасці мучыць стагоддзі,
І твар яго ясны, як летняя рань,
Як вечнасці дзень, што гарыць, не праходзе.

(1925)