|
ПРАВАДЫРУ
Нам часам за лічбамі сьвету няма
І нікнуць у шуме полемік
Трывожныя дзеі і тая зіма
І імя грымотнае: „ЛЕНІН“.
… Сьцягамі засланы былі паплавы,
Мароз пачынаў кананады…
Трывожна гудзелі сырэны Масквы,
Дрыжэлі агні Ленінграду.
І скаргі насілі завеі ў прастор
Праз межы, праз сьцены, праз краты.
І сьлёзы абцёр
Бірмінгэмскі шахцёр
І ты, беларускі араты.
Усе мы ў змаганьні жывем і гарым,
Але ня схіляемся ніцма,
І я, нібы даўні юнак-пілігрым,
Прыходзіў табе пакланіцца…
Салоныя пырскі халодных завей,
Жалоба маскоўскіх трансьляцый…
Крываваю плямай глядзіць маўзалей
На бруку Чырвонага пляцу.
Пад гул аўтобусаў
Я моўчкі стаяў
І думаў пра шлях твой пачэсны…
Табе я, каханы, тады абяцаў
Сьпяяць беларускую песьню.
І гэтая песьня у сэрцы ў мяне,
Ў ёй адгукаемся ўсе мы —
І я, і мой брат у чужой старане, —
Далёкі гарняк з Бірмінгэму.
Мы верым, што сэрцы ня могуць згараць,
І хай мы згарым у імкненьнях,
А будзе натхняць
І другіх запаляць
Імя непаўторнае:
„ЛЕНІН“.
| 
Прапануем да спампаваньня!