Памяці расстраляных белагвардзейцамі украінскіх поэтаў-комсамольцаў
Была ціхакрылая ноч…
Маўчалі стамлёныя ветры…
Ля нізкіх старых курганоў
Схіляліся сосны прыветна. Ішлі яны — трое ўначы, Быў кожны з іх песьняй сагрэты… Ішлі яны — трое ўначы, Былі яны трое — паэты.
Ім чуліся песьні ва ўсім —
Ў стэпох, кавылёх і бярозах,
І ціха разьвейваўся дым
Запаленых трох папяросак. Надзеі і мары, і ўздым, І шчасныя хвілі сяброўства… Што лепей, як жыць маладым З напевам сардэчным і простым?
Плыла ціхакрылая ноч…
І ветры, хлусьлівыя ветры…
А вораг вужакай падпоўз,
Падкраўся, як ноч, няпрыкметна. Спынілі… Траіх павялі… Быў кожны з іх сэрцам сагрэты… І бачылі… чулі палі Расстрэл комсамольскіх поэтаў…
∗ ∗ ∗
Зьвяры!..
Катаваньнем ня нас
Прымусіць забыцца на зброю…
Мы помнім,
Шануем шточас
Сваіх комсамольскіх гэрояў.
Балючыя скаргі душы…
Жальба па-братох і настроях…
Ня можна нічым задушыць
Натхнёнае і маладое!..
І мы, што жывем і расьцем
У эру вялікіх прадвесень,
Даем абядцанак — сьпяем
Канцы недатканых поэм,
Канцы недатканых песень.
О, песьня! Грымотай гучы!.
І ў нас табой сэрцы сагрэты:
Ішлі яны трое ўначы,
Былі яны трое — поэты.
Прапануем да спампаваньня!