— Гэта вельмі любезна з вашага боку. Аднак, вы памыляецеся. У прэрыях ёсць прыродныя ласонеры-мексіканцы. І тое, што вам паказалася майстэрствам, яны палічылі-б проста за непаваротлівасць.
— Мне здаецца, містэр Джэральд, што ваша скромнасць прымушае вас пераацэньваць вашых сапернікаў. Я чула якраз адваротнае.
— Ад каго?
— Ад вашага прыяцеля — містэра Зебулона Стумпа.
— Ха-ха! Стары Зеб дрэнны аўтарытэт у гэтых пытаннях.
— Мне таксама хацелася-б навучыцца кідаць ласо, — сказала маладая крэолка, — але кажуць, што гэта не жаночая справа.
— Не жаночая справа! Гэта такі-ж нявінны спорт, як і катанне на каньках або стральба з лука. Я ведаю адну дзяўчыну, якая добра ўладае гэтым майстэрствам.
— Яна амерыканка?
— Не, мексіканка і жыве ў ваколіцах Рыо-Грандэ. Іншы раз яна прыязджае да нас на Леону: тут жывуць яе сваякі.
— Яна маладая?
— Мне здаецца, што яна вашых год, міс Пойндэкстэр?
— Высокая?
— Крыху ніжэйшая за вас.
— Але, вядома, значна прыгажэй за мяне? Я чула, што мексіканскія жанчыны значна прыгажэйшыя за нас, амерыканак.
— Мне здаецца, што крэолкі не ўключаны ў гэтую катэгорыю, — з дыпламатычнай тонкасцю адказаў Морыс.
— Цікава, ці магла-б я аўладаць гэтым майстэрствам? — прадаўжала маладая крэолка, як быццам не заўважыўшы зробленага ёй камплімента. — Ці не позна мне пачаць вучыцца? Я чула, што мексіканцы прывыкаюць да гэтага спорту з дзіцячых год. Таму яны і дасягаюць такой высокай дасканаласці.
— Не, вам яшчэ зусім не позна, — паспяшаўся адказаць Морыс. — Пасля аднаго-двух год практыкі вы зробіцеся ўмелай ласонеркай. Я, напрыклад, усяго толькі тры гады як займаюся гэтай справай…
Ён змоўк, бо яму не хацелася паказацца хвалько.
— А цяпер вы самы лепшы ласонер ва ўсім Техасе? — скончыла субяседніца, адгадаўшы невыказаную ім думку.
— Не, не! — смеючыся, запратэставаў ён. — Гэта толькі заблуджэнне з боку старога Зеба, які мяркуе аб маім умельстве, напэўна, прымаючы сваё за стандарт.
«Што гэта — скромнасць? — падумала крэолка. — Або гэты чалавек проста смяецца з мяне? Не, гэтага не можа быць, а то я проста звар‘яцею».
— Вам, напэўна, хочацца вярнуцца ў кампанію вашых сяброў? — сказаў Морыс, заўважыўшы ў ёй нейкую няўважлівасць. — Ваш бацька, напэўна, ужо трывожыцца, што вас так доўга няма. Ваш брат, ваш стрыечны брат…
