Не ведаю, дапраўды, каго я гатоў быў убачыць, але ніяк не яго. Убачыўшы яго я зразумеў, што маё становішча сапраўды небяспечнае, і я глядзеў на яго, не адрываючы вачэй.
Ён не спяшаючыся паднёс запалку да свечкі, запаліў яе, кінуў запалку на падлогу і затаптаў нагою. Потым адсунуў свечку на другі канец стала, каб лепш мяне асвяціць, сеў на стол, злажыў накрыж рукі і накіраваў вочы на мяне.
Цяпер я заўважыў, што быў прывязаны да масіўнай драўлянай лесніцы, якая спускалася з чардака і была пастаўлена амаль вертыкальна вельмі блізка ад сцяны.
— Ага! папаўся! — праказаў Орлік праз некалькі секунд, на працягу якіх мы моўчкі глядзелі адзін на аднаго.
— Развяжы мяне, выпусці мяне!
— Пачакай, не спяшайся, я цябе выпушчу, адпраўлю прагуляцца. На ўсё свой час.
— Навошта ты мяне сюды заманіў?
— А ты не ведаеш? — праказаў ён, кідаючы на мяне забойчы позірк.
— Навошта ты накінуўся на мяне ўпоцемку?
— Таму што хачу ўладзіць усё адзін. Аднаму лягчэй захаваць тайну, чым двум. О, ненавісны вораг мой!
Ён так злосна радаваўся, гледзячы на мае пакуты, што мяне пранялі дрыжыкі. Я моўчкі глядзеў на яго; ён сядзеў на стале, ківаючы галавою. Працягнуўшы руку да бліжэйшага кутка, ён узяў адтуль стрэльбу ў меднай аправе.
— Знаёма табе гэтая штучка? — запытаўся ён, робячы выгляд, што нацэльваецца ў мяне. — Памятаеш, дзе ты яе раней бачыў? Адказвай-жа, ваўчанё!
— Памятаю.
— Ты сагнаў мяне з гэтага месца. Гавары: сагнаў?
— Я не мог інакш паступіць.
— Так, сагнаў. Даволі было-б і гэтага аднаго,
302
