Перайсці да зместу

Старонка:Вялікія чаканні (1940).djvu/303

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Не ведаю, дапраўды, каго я гатоў быў убачыць, але ніяк не яго. Убачыўшы яго я зразумеў, што маё становішча сапраўды небяспечнае, і я глядзеў на яго, не адрываючы вачэй.

Ён не спяшаючыся паднёс запалку да свечкі, запаліў яе, кінуў запалку на падлогу і затаптаў нагою. Потым адсунуў свечку на другі канец стала, каб лепш мяне асвяціць, сеў на стол, злажыў накрыж рукі і накіраваў вочы на мяне.

Цяпер я заўважыў, што быў прывязаны да масіўнай драўлянай лесніцы, якая спускалася з чардака і была пастаўлена амаль вертыкальна вельмі блізка ад сцяны.

— Ага! папаўся! — праказаў Орлік праз некалькі секунд, на працягу якіх мы моўчкі глядзелі адзін на аднаго.

— Развяжы мяне, выпусці мяне!

— Пачакай, не спяшайся, я цябе выпушчу, адпраўлю прагуляцца. На ўсё свой час.

— Навошта ты мяне сюды заманіў?

— А ты не ведаеш? — праказаў ён, кідаючы на мяне забойчы позірк.

— Навошта ты накінуўся на мяне ўпоцемку?

— Таму што хачу ўладзіць усё адзін. Аднаму лягчэй захаваць тайну, чым двум. О, ненавісны вораг мой!

Ён так злосна радаваўся, гледзячы на мае пакуты, што мяне пранялі дрыжыкі. Я моўчкі глядзеў на яго; ён сядзеў на стале, ківаючы галавою. Працягнуўшы руку да бліжэйшага кутка, ён узяў адтуль стрэльбу ў меднай аправе.

— Знаёма табе гэтая штучка? — запытаўся ён, робячы выгляд, што нацэльваецца ў мяне. — Памятаеш, дзе ты яе раней бачыў? Адказвай-жа, ваўчанё!

— Памятаю.

— Ты сагнаў мяне з гэтага месца. Гавары: сагнаў?

— Я не мог інакш паступіць.

— Так, сагнаў. Даволі было-б і гэтага аднаго,

302