да мяне носам. Я бачыў толькі светавую пляму асветленага ім туману.
Адліў пачаўся ўжо, ствараючы паміж вадою і берагам шырокі пояс мокрага пяску. Шмат разоў я да костачкі загрузнуў у рэдкую гразь, раней чым дагнаў адступаючую ваду. Прайшоўшы некалькі крокаў уброд, я спрытна і моцна спусціў човен на паверхню вады, кілем уніз.
Раздзел XXIII
ВА ЎЛАДЗЕ АДЛІВА
Човен, як я меркаваў, аказаўся цалкам адпаведным для чалавека майго росту і вагі. Быў ён лёгкі і рухавы, але разам з тым нагэтулькі крывабокі і вяртлявы, што кіраваць ім не было магчымасці. Рабі з ім што хочаш, са скуры вылазь, а ён усё круціцца ды круціцца. Сам Бен Ган пасля прызнаўся, што плаваць на гэтым чоўне можа толькі той, хто „прызвычаіўся да яго нораву“.
Зразумела, я яшчэ не паспеў прызвычаіцца да нораву чаўна. Ён ахвотна плыў у любым напрамку, апрача таго, які быў мне патрэбны. Часцей за ўсё ён паварочваў да берага, і, калі-б не было адліва, я ніяк не дабраўся-б да карабля. На маё шчасце, адліў падхапіў мяне і панёс. Ён нёс мяне проста да „Іспан'ёлы“.
Спачатку я заўважыў пляму, якая была яшчэ больш чорнай, чым акаляючая цемра. Пасля распазнаў абрысы корпуса і мачтаў. І праз хвіліну (таму што, чым далей я заплываў, тым хутчэй гнаў мяне адліў) я апынуўся каля якарнага каната і ўхапіўся за яго.
Якарны канат быў нацягнут, як цеціва, — з такой сілай карабль імкнуўся сарвацца з якара. Пад яго днішчам адліў бушаваў і шумеў як горны струмень. Адзін удар майго нажа — і „Іспан'ёла“ паімчыцца туды, куды яе пацягне цячэнне.
Аднак, я своечасова дагадаўся, што туга нацягнены канат, калі яго перарэзаць адразу, ударыць мяне з сілай конскага капыта. Човен мой перакуліцца, і я пайду на дно.
