і раптам заспяваў старую матроскую песню, якую потым так часта спяваў:
|
Пятнаццаць чалавек на скрынцы мерцвяка. |
Голас у яго быў старэчы, брынклівы, вісклівы, і скрыпеў, як рычагі кабестана[1].
І палка ў яго была, як жалезны рычаг. Ён пастукаў гэтай палкай у нашы дзверы і, калі мой бацька вышаў да яго на парог, груба патрабаваў шклянку рому.
Ром яму падалі, і ён з выглядам знаўцы прыняўся, не спяшаючыся, каштаваць кожны глыток. Піў і паглядваў то на скалы, то на карчмовую шыльду.
— Бухта зручная, — сказаў ён нарэшце. — Някепскае месца для таверны. Многа народу, прыяцель?
Бацька адказаў, што не, на жаль, зусім няшмат.
— Ну што-ж! — сказаў марак. — Гэта каюта якраз для мяне… Эй, прыяцель! — крыкнуў ён чалавеку, які вёз за ім ручную каламажку. — Пад‘язджай сюды ды памажы мне ўцягнуць скрынку… Я пажыву тут нядоўга, — працягваў ён. — Чалавек я просты. Ром, вяндліна і яешня — вось і ўсё што мне трэба. Ды вунь тая скала, з якой відаць караблі, якія праходзяць па мору… Як мяне называць? Ну што-ж, называйце мяне капітанам… Ага, я ведаю, чаго вы хочаце. Вось!
І ён кінуў на парог тры ці чатыры манеты.
— Калі гэтыя скончацца, можаце прыйсці і сказаць, — сказаў ён сурова і глянуў на бацьку, як начальнік.
І сапраўды, хоць вопратка ў яго была дрэннаватая, а мова адзначалася грубасцю, ён не быў падобны да звычайнага матроса. Хутчэй за ўсё яго можна было прыняць за штурмана або шкіпера, які прызвычаіўся, каб яму падначальваліся. Адчувалася, што ён любіць даваць волю свайму кулаку. Чалавек з каламажкай расказаў нам, што незнаёмы прыбыў учора раніцай на паштовых у „Гасцініцу караля
- ↑ Кабестан — прылада для падымання карабельнага якара.
