Не калосьсе
шапоча песьняю сьпелай;
гэта хлопцы ад плуга й калёсаў
заліваюцца сонечным сьпевам.
Яны ўсе маладыя, —
ў іхніх сэрцах вясна.
Эх, ды як і ня пець пры даліне,
калі у лявоніху радасьць пашла?
Калі сонца ўзышло на разлог
і песьні праменьнямі п‘е,
а лёскат
калёс
па дарогах разьлёг.
Тут быльнёг
на‘т і той запяе.
Брава! —
— моладасьць сьвята.
Дзён мінулых няма.
Сёньня будзем электрыку сватаць,
нашто нам з лучнікамі зіма.
А нават і радыё слухаць
на начлезе за кустам пукатым.
Хай-жа палашчаць і нашае вуха
гукі сусьветных раскатаў.
|