Rodnyje zierniaty (1916)/II/Wosień/Kalinawaja dudka

← Jak ludzi kormiać i pojać ziamlu

Kalinawaja dudka Украінская народная казка 1916 год Арыгінальная назва: Калинова сопілка Пераклад: Вацлаў Ластоўскі

Jak ludzi nawučylisia hadawać ryby →

Прапануем да спампаваньня!

Kalinawaja dudka.

Byŭ sabie dzied i baba. U dzieda dačka i ŭ baby dačka. Ot i pajšli jany ŭ haj pa jahady. Dziedawa dačka źbiraje dy źbiraje i naźbirała poŭny karec, a babina, što woźmie jahadku, to i zjeść. Ot i kaže dziedawa dačka.

— Pojdziem, siastryca, damoŭ.

Iduć jany damoŭ, a babina dačka kaže:

— Lažem, siestra, adpačyniem.

Palahli kala darohi na sienažaci. Dziedawa, zmaryŭšysia, zasnuła, a babina ŭziała nož i ŭstramiła jej u serce dy wykapała jamu i pachawała jaje. A sama pajšła damoŭ i kaže:

— Hlancie, skolki ja naźbirała jahad.

A dzied pytaje:

— Dzie-ž ty maju dačku padzieła?

— Idzie zzadu.

Jechali tej darohaj padarožniki, zatrymalisia adpačyć. Hladziać, kala darohi mahiła, a na mahili hetkaja charošaja wyrasła kalina. Jany zrabili s tej kaliny dudačku dyj staŭ adzin junak ihrać, a dudačka sama haworyć-pramaŭlaje.

„Oj, pamału, junače, hraj,
„Majho serca nie ŭražaj
„Mianie siastryca zahubiła,
„Nož u serce ustramila.“

A druhije padarožniki kažuć:

— Niešta jano, bratcy, značyć, što kalinawaja dudka tak pramaŭlaje.

Ot pryjšli jany ŭ siało, natrapili akurat na taho dzieda:

— Puści nas, dziedu, pierenačawać, my tabie raskažem pryhodu.

Jon i puściŭ ich. Tolki jany uwajšli ŭ chatu, zara adzin sieŭ na ławi, a druhi stanuŭ kala jaho i kaže:

— Nu, bratka, wyjmi dudku i zajhraj!

Toj wyniaŭ, zajhrau, a dudka pramaulaje:

„Oj, pamału-mału hraj,
„Majho serca nie ŭražaj!
„Mianie siastryca zahubiła,
„Nož u serce ustramiła“.

Tady dzied kaže:

— Što heto za dudka? Jana hetak choraša hraje, što až mnie płakać chočecca! Dajcie, ja zajhraju! Padarožnik daŭ dziedu kalinawuju dudku. A dudka hraje dy pramaŭlaje:

„Oj, pamału, tatka, hraj,
„Majho serca nie ŭražaj!
„Mianie siastryca zahubiła,
„Nož u serce ustramiła.“

A baba, siedziačy na piečy, pačuła dudku i kaže: „daj, dziedu, siudy dudku, ja zajhraju.“

Jon i padaŭ, baba stała jhrać — dudka pramaŭlaje:

„Oj, pamału, mamka, hraj,
„Majho serca nie ŭražaj!
„Mianie siastryca zhubiła,
„Nož u serce ustramiła.“

A babina dačka siadzić na piečy ŭ kutočku. Spužałasia, što daznajucca. A dzied kaže:

— A padaj ty jej, kab zajhrała.

Ot, babina dačka ŭziała dudku, a dudka jej atkazywaje:

„Oj pamału, siestra, hraj,
„Majho serca nie ŭražaj!
„Bo mianie ty zahubiła,
„Nož u serce ustramiła.“

Tady ŭžo ŭsie daznalisia, što jano jość. Pa dziedawaj dačce paminki sprawili, a babinu won prahnali.