Niezabudka (1918)/VI/Čyrwonaja chustačka

← Pan Katowič

Čyrwonaja chustačka Беларуская народная казка Аўтар: Вацлаў Ластоўскі 1918 год

Sałamiany byčok →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Чырвоная хустачка.

Прапануем да спампаваньня!

Čyrwonaja chustačka.

Žyła sabie dziaŭčynka. Padaryła jej babka čyrwonuju chustačku. I tak taja chustačka pryjšłasia da twary dziaŭčyncy, što i samu dziaŭčynku, prazwali Čyrwonaja Chustačka.

Raz ranicaj maci napiekła blincoŭ, sprahła wiereščaku, pałažyła ůsio ŭ košyk dyj kaže:

— „Zaniasi heto, dziciatko majo, babcy, dy nie marudź, kab da wiečera damoŭ wiarnucca!“

Uziała Čyrwonaja Chustačka toj košyk, pacaławała mamu i pajšła da babusi. Idzie jana lesam, — kali ŭbačyŭ jaje z-za kustoŭ šery woůk. Wielmi hałodzien byů woŭk, — tak-by i prahłynuů jaje, dy nidaloka niechto drowy rubaŭ.

Ot puskajecca woŭk na chitraści. Patchodzić da Čyrwonaj Chustački dyj kaže: — „Witaj, dziaŭčynka! Ci nie da mianie ŭ hości paśpiešaješ?“ — „Nie, da babki idu!“ — atkazywaje chustačka. — „Dzie-ž twaja babka?“ — „A tam za lesam u chatcy!“ — „Nu to idzi zdarowa; i mianie doma žduć.“

Pabieh chutčej woůk da babusinaj chatki, a sam dumaje: „kab tolki chutčej dabiehčy, — to i babu źjem i dziaŭčynkaj zakušu“.

Prybieh da dźwiarej dyj kaže tonieńka tak:

— „Babcia, atčynisia, heto ja, Čyrwonaja Chustačka!“

A babka chwora była, niaůzdoleła ůstaci dyj adzywajecca:

— „Pichni, dziciatko, dźwiery, — jany sami atcyniacca.“

Ubieh woůk u chatu, prahłynuŭ babu; nadzieŭ sabie na haławu babčyn kaptur i ůlohsia na łožku pat koŭdraj. Ablizywajecca, ždže dziaůčynki.

Padyjšła da chaty i Čyrwonaja Chustačka dyj stuk-stuk u dźwiery.

— „Babcia, atčynisia, heto ja, Čyrwonaja Chustačka!“

A woŭk s chaty:

— „Pichni dźwiery, — jany sami atcyniacca“. Uwajšła Čyrwonaja Chustačka ŭ chatu: „Dobry wiečer, — kaže, — babcia!“ — „Dobry wiečer, dziciatka maja! A idzi dy siadź kala mianie, bo niedabaču ciabie“ — atkazywaje woůk.

Sieła dziaŭčynka kala jaho, hladzić, niešto nie taja babka stałasia. Jana i kaže: „Babka, jak-že heto wy chrypła haworycie!“ — „Piereziabła, dziciatka maja!“ — chrypić woůk. „A čamu ů ciabie takije wialikije wočy?“ — pytaje ŭznoŭ dziaŭčynka. — „Kab lepiej ciabie bačyć“ — „Jakije-ž u ciabie, babcia, wialikije wušy!“ — „Kab lepiej ciabie čuć!“ — „Oj, babcia, jakije ů ciabie strašnyje zuby!“ — „Kab ciabie źjeści!“ — zarawieů woŭk dyj wyprastaŭ s-pad koŭdry swaje łapiščy sa strašennymi kipciurami.

A baćka, Čyrwonaj Chustački, nidaloka rubaŭ drowy ŭ lesi dyj dumaje. „Treba dawiedacca da babki, bo niešto jana daŭno ŭžo pachwarywaje.“ Zakinuŭ siakieru za plečy dyj pajšoů da babčynaj chatki.

Tolki atčyniaje, dźwiery, — a woŭk jakraz tady wyciah łapiščy da Čyrwonaj Chustački. Bačka tady za siakieru dy jak daů abuchom waŭku ŭ łob, to woŭk i pakaciŭsia.

Uziaŭ jon waŭka za chwost, padniaů, trachanuů dobra i wytros z jaho babku.

Pajšli jany tady ŭsie damoŭ, takije radyje! A z woŭčaj skury pašyli paśla babcy ciopły kažuch.