Niezabudka (1918)/III/Soniečnyje pramieńni

← Wiesnawaja pramowa ziemca da pščoł

Soniečnyje pramieńni Апавяданьне Аўтар: Канстанцін Ушынскі 1918 год Арыгінальная назва: Утренние лучи Пераклад: Вацлаў Ластоўскі

Prykazki →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Сонечныя прамяні (Ушынскі/Ластоўскі).

Прапануем да спампаваньня!

Soniečnyje pramieńni.

Wypłyło na niebo świetłaje soniejko i pačało rassyłać usiudy swaje załatyje pramieńni, budzić ziamlu. Pieršy pramień palacieŭ da žaŭranka. Pyrchnuŭ žaŭranak z hniaździečka, padniaŭsia wysoka, wysoka i zaśpiewaŭ swaju srebna-zwonkuju piesieńku: „Ach, jak dobra ŭ šwiežym raničnym pawietry“.
Druhi pramień trapiŭ na kurasadnik. Piewień załopaŭ kryllami i zapiejaŭ. „Ku-ka-ra-ku!“ Kury zlacieli s šesta, zakudaktali, i pačali razhrebać šumietnik, šukać čerwiakoŭ.
Trejci pramień paŭ na zajčyka. Wiasioła paskokaŭ zajčyk pa zialonaj sianažaci i pabieh šukać sabie sočnaj trawicy na śniedańnie.
Čaćwiorty pramień trapiŭ u wulej. Wypaŭzła pščołka z waskowaj chatki, sieła na akonce, rasprawiła krylcy i — „dzy-dzy-y“ palaciėła źbirać miod s pachučych krasak.