Lekcyi i Evanelii na niadzieli i śviaty (1938)/I/13
| ← 12. Na niadzielu Starazapusnuju | 13. Na niadzielu Miasapusnuju Урыўкі зь Бібліі 1938 год Пераклад: Адам Станкевіч |
14. Na niadzielu Zapusnuju → |
Прапануем да спампаваньня!
NA NIADZIELU MIASAPUSNUJU.
I.
Braty, budučy sami razumnymi, achvotna cierpicie nierazumnych. Bo-ž vy cierpicie, kali chto vas niavolić, kali chto abjadaje, kali chto abdziraje, kali chto sam siabie vyvyššaje, kali chto vas pa tvary bje. Z soramam kažu, što byccam my ŭ hetym słabyja. Kali chto advažvajecca na što (kažu, jak hłupstva), advažvajusia i ja. Žydy jany — ja tak-ža, Izraelity jany-ja tak-ža. Patomki jany Abrahama — i ja tak-ža. Jany słuhi Chrystusa (kažu, jak nierazumny) — ja bolš: u trudoch byŭ vialikich, časta ŭ vastrohach, u pabojach biazmiery, pry śmierci časta. Piać razoŭ pa sorak biez adnaho ad žydoŭ mnie dastałosia. Trojčy kijami byŭ bity, raz kamienavany, try razy karabiel razbivaŭsia, noč i dzień na hłybini mora byŭ, u padarožach časta, na rekach u niebiaśpiecy, u niebiaśpiekach ad razbojnikaŭ, u niebiaśpiekach ad svajho narodu, u niebiaśpiekach ad pahanaŭ, pa haradoch u niebiaśpiekach, u niebiaśpiekach na pustyni, u niebiaśpiekach na mory, u niebiaśpiecy miž bratoŭ kryvadušnych; u pracy i biadzie, u čujnaściach mnohich, u hoładzie i smazie, u pastoch častych, u choładzie i ŭ nahacie. Aprača hetych pabočnych spraŭ, u mianie — ciažar spraŭ štodziennych, dbałaść ab kaściołach usich. Chto chvareje i ja nie adchvareju? Chto horšycca i ja nia mučusia? Kali chvalicca treba — pachvalusia słabaściaj svajej. Boh i Ajciec Pana našaha Jezusa Chrystusa, katory jość bahasłaŭleny na vieki, jon viedaje, što ja nia łhu. Haradničy karala Arety ŭ Damašku ściaroh horad damaščanaŭ, kab mianie złavić, ale praz vakno spuścili mianie ŭ košyku z ściany i hetak uciok ja z ruk jahonych.
Kali pachvalicca treba (choć nie vypadaje), to pierajdu da vidžańniaŭ i abjavaŭ Pana. Znaju čałavieka ŭ Chrystusie, jaki, hadoŭ tamu čatyrnaccać, byŭ uzniesieny až da treciaha nieba; ci ŭ ciele — nia viedaju, ci biaz cieła — nia viedaju, Boh viedaje. I ja viedaju, što hety čalaviek — ci ŭ ciele, ci biaz cieła — ja nia viedaju, Boh viedaje, — byŭ uzniesieny ŭ raj i pačuŭ tajomnyja słovy, jakich čałaviek nia moža vykazać. Hetym budu chvalicca, saboj-ža chvalicca susim nia bubu — chiba tolki słabaściami svaimi. Urešcie, kali ja i zachaču pachvalicca, nia budu nierazumny, bo praŭdu skažu, ale ja ŭstrymlivajusia, kab chto nie padumaŭ aba mnie bolš, jak toje, što bača ŭva mnie, abo što čuje ad mianie. A kab vialikaściaj abjavaŭ ja nia pyšniŭsia, dana mnie zastrema ŭ cieła majo, anieł šatanavy, jaki bje mianie pa tvary. Dziela hetaha trojčy prasiŭ ja Pana, kab mianie asvabadziŭ, a jon skazaŭ mnie: davoli tabie łaski majej: bo siła ŭ słabaści daskanalicca. Dyk achvotna chvalicca budu svaimi słabaściami, kab moc Chrystusa ŭva mnie prabyvała.
(2 Kar. 11, 19—33, 12, 1—9).
II.
U heny čas, kali sabrałasia mnoha narodu i z haradoŭ śpiašalisia da Jezusa, skazaŭ prypovieść: vyjšaŭ siajbit siejać ziarnio swajo. A kali siejaŭ — adno ŭpała pry darozie i było staptana, a ptuški niabiesnyja paklavali jaho. Inšaje-ž upała na skału i ŭzyšoŭšy zasochła, bo nia mieła vilhaci. Inšaje ŭznoŭ upała ŭ asot i razam vyrasšy asot zahłušyŭ jaho. A inšaje ŭpała na dobruju ziamlu i vyrasšy dało ŭradžaj u sto raz. Kažučy heta, zaklikaŭ: chto maje vušy, kab słuchać, niachaj słuchaje. Vučni-ž jahony pytalisia ŭ jaho, što znača heta prypovieść? Jon skazaŭ im: vam dadziena znać tajnicu vaładarstva Božaha, ale inšym praz prypovieść, kab hledziačy nia bačyli i słuchajučy nie razumieli. A prypovieść heta značyć voś što: ziarnio — heta słova Božaje. A što dla darohi — heta tyja, jakija słuchajuć, ale paśla prychodzić djabał i zabiraje słova z ichniaha serca, kab uvieryŭšy nia zbavilisia. A što na skale — heta tyja, katoryja jak pačujuć, z radaściaj pryjmajuć słova, ale jany nia majuć karenniaŭ i vierać da času, a ŭ čas spakusy adpadajuć. A što ŭpała ŭ asot, heta tyja, jakija słuchajuć, ale adyjšoušy, prydušany turbotami, bahaćciem i ŭciechami žyćcia, nie dajuć uradžaju. A što na dobruju ziamlu — heta tyja, što pačuŭšy słova, bierahuć jaho ŭ dobrym i ščyrym sercy i prynosiać uradžaj u ciarplivaści.
(Łuk. 8, 4—15).