Z liku światoŭ u cełym hodzie,
Musi dla našaho brata
Adzin Wialikdzień ŭ našym narodzie
Budzie najbolšaje świata.
Bo jšče pryčyna budzie takaja,
Što jaho žduć ŭsiej dušoju,
Bo jano z wieku tak prypadaje
Zaŭsiohdy rannaj wiasnoju;
Budzicca so snu naša ziamlica;
Raście na kuście listoček
I zielanieje tahdy trawica,
Adžyŭ žučok, matyloček.
Šera ziaziula z ranku i ŭ wiečer
Jarka kukuje u sadzie,
Pawieić cichi i ciopły wiecier,
Pojdzie skacinka u stadzie.
I akrom taho ŭ našym narodzie
Josć uspaminki takije:
Sieŭšy na soncy dy pry pahodzie
Časta haworuć staryje,
Što raz da hodu adna bywaje
Na cełym świeci časina.
Woś, jak tykiela poŭnač nastanie
Prad hetym światam wialikim
Ŭ pamiać Chrystowa z miortwych ustańnia,
Ludzkim skacina haworyć jazykam.
Učuŭšy heta mowu takuju
Adzin cikawy našoŭsia:
Chacieŭ patsłuchać hutarku tuju
,
Dy ŭ chleŭ na wyški zabraŭsia, —
A jamu ždaci pryšło nie mała,
Bo čas pawoli ciahnuŭsia;
Až niejak žutka ŭžo jamu stała:
Pad šapkaj wołas uzduŭsia.
Jak tolki poŭnač hłucha prabiła
Cišyna stała niemaja,
I uzdychnuŭšy zahawaryła
Scicha kabyłka hniadaja:
— «Oj ciažka praca na maje hrudzi!
«Maju rabotu niamiłu:
«Haspadara bo mnie treba budzie
«Zaŭtra wiaźci u mahiłu».
Jon, jak asinka uwieś zatrossia,
Choć byŭ i śmiełaj natury,
Susim biaz duchu ŭ chatu paniossia
Maroz pačuŭšy na skury.
Prypior da chaty, paŭ na krawaci,
A tam siamiejka ŭžo spała.
Zastahnaŭ tolki: «Oj dzietki! maci!
«Nadta-ž niadobra mnie stała».
Znachara z wioski pakul pazwali
I waražbitku kabietu,
I choć kuryli i šmat šeptali
Jon končyŭ žyćcie da świetu.
Hałosiać dzietki, hałosić matka,
Płače siamiejka, ŭzdychaje,
Radni, susiedziaŭ pryšła hramadka —
Trunu pawiezła hniadaja.
Doŭha ab hetym usie dawoli
Uspaminali, pryznacca,
Ale zatoje ŭ chleŭ słuchać bolej
Ludzi chadzici bajacca.
|
Прапануем да спампаваньня!