|
Браточак мой і дружа дарагі,
за што балюча сэрца дакараеш?
Ці-ж я поэзіі адводжу берагі
альбо зару тушу над краем?
Няхай зара гарыць, ня меркне і ня гасьне, —
краіну не спавіе туман!
Я сам-бы меў за радасьць і за шчасьце
сьпяваць пра любую, ды любае няма.
Ня думай ты — я не пазайздросьціў
і ня ўпікнуў, што пішаш пра дзяўчат:
люблю у песьні шчырасьць, простасьць,
вясёлы сьмех у маладых вачах.
Няхай гавораць — дзяўчаты згуба
і трацяць моладасьць калосьсямі у полі,
Нашто-ж халодныя цалуюць губы
і праклінаюць іх халодны погляд?!
Адным узрадаван, адным усьцешан,
што песьню ёй калісь злажыў…
Няхай яна мо‘ выдумка, насьмешка —
усё-ж лягчэй сьпяваць і жыць.
Няма цяпер маўклівай кволасьці:
люблю у слове звон і шыр.
Гарыць душа аб будучыне полымем,
а песьня — толькі бляск душы.
Цябе не вінавачу і не дакараю,
а зайздрасьці і ў думках не нашу:
калі яна табе так моцна дарагая —
аддай усё — і песьню і душу.
І пойдзеце тады да мэты разам,
каб будаваць народу лёс,
і больш ня вернуцца былыя перагасы
з крыніцамі дзявочых сьлёз.
Мо‘ зьвінавацяць ў здрадзе да краіны —
упарта сочым мы зару…
Праз вобраз любае, чарнявае дзяўчыны
ты апяваеш нашу Беларусь.
Дык, браце мой, таварыш дарагі,
за што балюча сэрца дакараеш?
Ці-ж я поэзіі адвожу берагі
альбо зару тушу над краем?
Няхай зара гарыць, ня меркне і ня гасьне —
даволі край ахутваў туман!
Я сам-бы меў за радасьць і за шчасьце
сьпяваць пра любую, ды любае няма.
| 
Прапануем да спампаваньня!