Перайсці да зместу

Шыпшына (1927)/I/Зіма

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Я не кажу Зіма
Верш
Аўтар: Пятро Глебка
1927 год
Не кажы
Іншыя публікацыі гэтага твора: Зіма (І вось — ужо зіма. Ірдзельныя абрусы…).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




ЗІМА

… І вось зіма. Ірдзельныя абрусы,
як для ўрачыстасьці, пасланы на палёх.
Здаецца сьвет увесь радзімай Беларусьсю, —
так любы мне і Захад і Усход.

Выходжу сьцежкаю, выходжу ў поле;
шляхі прасторныя і клічуць, і завуць.
Здаецца, што й тугі ня ведалі ніколі,
бо думы зорныя нітуюць галаву.

Ідзеш упэўнена — тады і не павалішся…
Палі зацьвітаюць сьнягамі і зарой.
Вось нашы ворагі, а вось — таварышы,
тады 'шчэ больш напорны крок.

Ня нам прапасьці, ня нам загінуць!..
Хай зубы ляскаюць у роспачы ў другіх…
… Сьнягі… зіма… імкненьні не застыгнуць,
калі сьвет будучы так моцна дарагі.

Няхай асьвяне моладасьць сваім абліччам,
а непакорны дух ня кіне вымагаць,
бо нашых дзён — вякамі не падлічыш,
ня ведаем амягі у нагах.

Выходжу сьцежкаю, выходжу ў поле:
шляхі прасторныя і клічуць і завуць.
Здаецца, што тугі — ня ведалі ніколі,
бо думы зорныя нітуюць галаву.

І вось… зіма. Ірдзельныя абрусы,
як для ўрачыстасьці, пасланы на палёх.
Здаецца сьвет увесь радзімай Беларусьсю,
так любы мне і Захад і Усход.

Зіма 1926 г.
Менск