|
Не такое цяпер мора,
Не таки у хвилях шум:
Дяпер бурна, страшна мора!
Хвиля поўна дзиких дум.
Мора углям цяпер стала,
Мора з два цяпер гарыць,
Мора скалу пазрывала,
Мора хоче горы змыць.
Мора злуе, крэпнуць хвили,
З дзиким шумам бераг рвуць.
Гром трымаць за версты мили
З мора брызги у неба бьюць.
Месцам хвили стонам рыкне;
Месцам плач зарвецца з губ,
Месцам берам болем икне
Гром грымиць ў тысяч труб.
Мора зброицца палками.
Шум русалак разбудзиў.
Запаляўся смок агнямі:
Неба черны гнеў пакрыў,
Бог серчае: злая бура
Псуе вельми святу сон,
Бьецца рвецца ўся натура,
Аж дрыжиць небесный трон.
Трон дряжиць, не спяць прароки,
Бог скликае сьвяты сход,
А там радзяць, што аблоки
Мусяць штурм пусциць у ход.
Бой пачаўся. Войска Бога
Залпам палиць ў горды хвиль,
Мільён згине нова змога
Расце крэпка праз сто миль.
Растуць силы мора злога,
У размаху видзен гарт;
Не адступяць войску Бога
Бой пачаўся не на жарт.
Таки бой веками ждзецца.
Таки бой гигантаў дасць,
Ў таком бою тольки грэцца,
Ў таком бою толью пасць.
| 
Прапануем да спампаваньня!