Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/IV/Б/Я. Журба/Спатыкаць пайду вясну…

← Вогнішча

Спатыкаць пайду вясну… Верш Аўтар: Янка Журба 1927 год

Перасьцярога →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Спатыкаць пайду вясну…

Прапануем да спампаваньня!

Спатыкаць пайду вясну…

Не… Я сёньня не засну,
Спатыкаць пайду вясну:
У садочку ля маліны,
Дзе кляновыя галіны
Прытуліліся к кустам, —
Я вясну убачу там.
Між кустоў калматых бэзу
У прынадны куст залезу,
Сяду я на лаўцы там,
Што зрабіў калісь я сам.
Там растуць мае бярозкі;
З іх лісточкаў клейкіх сьлёзкі
На зямлю ляцяць расой
Зьзяюць зорнаю красой.
За смародзіны кустамі,
Што шапочуцца лістамі,
Ад бярозак крыху ў бок,
Малады стаіць дубок.
Там і ліпка каля тыну,
Што схавалася ў маліну, —
Пасадзіў яе з дубком,
Як малым быў плачуном…
А над садам, на прасторы,
Будуць залатыя зоры
Ткаць чароўныя мне сны
І вітаць прылёт вясны.
Сёньня сад ў срэбным^[1] бляску^[2]
Скажуць лісьціны мне казку,
Што з вятрыскам гаманяць,
Аб чым? — ночы толькі знаць
Ды паэту, што прыходзе,^[3]
Вясны сьветлае на ўсходзе,
З мар^[4] снаваць цудоўну^[5] ніць
І з прыродай гаманіць…
Не!.. Я сёньня не засну,
Спатыкаць пайду вясну!..

---

---

1. Полён. — сярэбраным.
2. Полён. — блеску, бліску.
3. Провінц. — прыходзіць.
4. Полён. — лятунак, лятуценьне.
5. цуд, цудны і інш. — заходняславянізм, полёнізм. Паходзіць ад праславянскага — *tjud. — Так славяне называлі суседні, усходні ад сябе народ, найхутчэй фінаў (У велікарусаў — „чюдь белоглазая“). Адсюль утворана — а) штюдь (старабаўгарскае — вялікан, асілак); б) чуда (у палякоў — cud); в) чужы, чюдь (фінскае плямя). Цяпер у беларускай мове маем, апроч слоў ад караня — чуж —: чудны, чудзіць, чудак… Тады правільна — чуда. Ужываецца яшчэ — дзіва.