У цёмную даль
| ← Лес плача | У цёмную даль Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1924 год Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 28, 26 верасьня 1924 г., б. 2 |
Маім братом → |
Прапануем да спампаваньня!
Прабыўшы некалькі дзён у Ярэма, я пачаў такі зьбірацца ў далёкі шлях.
Алеся трохі засмуцілася…
Кари, Сымон і Ярэм прапанавалі пасядзець да саннае дарогі дый папрацаваць у ваколіцах, але я мусіў такі адмовіцца ад усіх прапазыцыяў…
Трэба было сьпяшацца, каб у час папасьці туды, куды ўжо шмат нашых сяброў пацягнулася.
Дзень расстаньня надыйшоў.
Я выяжджаў пад вечар.
Шчыра падзякаваўшы ўсіх сваіх блізкіх сэрцу сяброў я выйшоў з хаты…
— Не запамінайце нас, — сказала Алеся і змахнула рукой сьлязу…
Мілая дзеўчына, ці магу я запомніць таго, хто першы краску яскравую першай вясны мне падарыў!
Не, ніколі!
А цяпер, цяпер! лёс майго жыцьця кідае мяне ў хвалі, хвалі цёмныя, невядомыя…
Але веру моцна, моцна веру!! Зьвярнуся хутка я да цябе, мая любая дзяўчына! Будзем зноў разам слухаць казкі Лані, лесу і сітнягу.
Усе выйшлі з хаты. Я з Карпам сеў на воз. Коні крануліся.
Бывайце-ж жывы, дарагія! Жывеце і чакайце…
Мы ехалі лесам у няведамую даль…
Калі была ўжо поўнач, мы выехалі з лесу і пад’ехалі да старое карчмы, ў якой жыў стары Янкель…
Ен адчыніў нам дзьверы… мы ўвайшлі… на стале гарэла сьвечка…
Праз гадзіны тры я сьціснуў моцна руку Карпу. Ён ехаў дамоў, да сябе ў лес…
Я застаўся адзін.
Уставала халодная, васеньняя зарніца…
Дзяргач.