У Дзяніса
| ← Зноў у дарогу | У Дзяніса Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1924 год Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 16, 24 жніўня 1924 году, б. 2-3 |
Возера Князь → |
Прапануем да спампаваньня!
Ужо сонца садзілася. Ужо цені гусьцей аграмадзіліся і змоўклі птушак песьні, як мы з вялікай грэблі зыйшлі ў бок і кутка апыніліся ля тыну, якім была абгароджана ўся маемасьць Дзяніса. На падворку забрахаў сабака і праз мінюту сівы, як голуб, вышаў да брамы Дзяніс.
— Як маецеся, дзедка? — зьвярнуўся я да яго.
Той падазронна ўглядаўся на мяне, раптам у яго вырвалася:
— Ах Ты, Божачка, далібог, не пазнаў!.. І ён хутка пачаў адчыняць браму,
Мы заехалі на падворак.
— Ну, хутчэй, хутчэй, хадзем у хату, цягнуў ён мяне, — вось будзе Міхась рады…
— А Міхась у хаце?
— Есь, ёсь, толькі цяперака ён з стрэльбай троху выйшаў…—адказаў Дзяніс.
— А!—ківануў я галавой,—усё ходзіць…
— А як-жа… як устане, ось крыху паможа мне, дый шасьць у лес, толькі яго і бачылі,—сказаў дзед.
У хаце нас сустрэла прыгожая дзеўчына.
— Ну, пазнаеш, Ганка? — спытаўся Дзяніс у свае дачкі, якая прыглядалася да мяне.
— Пазнаю, — цьвёрда сказала яна.
— Як маецеся? — сказаў я, вітаючыся з ёю.
— Нічога, добра… Вось толькі маці памёрла… і дзеўчына спусьціла галоўку.
— Так Богу было трэба, — сказаў з цяжкім уздохам Дзяніс…
— Кніжак прывязьлі? — зьвярнулася яна да мяне.
— Вось, вось, — адказаў я і дастаў з кішаня цэлую пачку кніжак.
— Цікавыя?
— Усе кніжкі цікавыя, — перабіў яе Дзяніс,
— Ну, дзеўчына, давай нам чаю, есьці… У гэты міг у хату ўвайшоў Янка з бутэлькай, кілбасай, хлебам і сырам у руках і ўсё гэта палажыў на стол.
— Ого! — падміргнуў Дзяніс, — з запасам!
— А, ось, Супрона сын даў гарэлкі, а яго жонка закуску, — адказаў я.
— Дык Пётра ажаніўся? — запытаў Дзяніс.
— Як бачыце, — адказаў я.
— Ну, давай Бог шчасьця! — сказаў ён.
Пакуль мы гутарылі з Дзянісом, Ганначка накрыла стол белым чыстым абрусом і прынясла кіпеўшы самавар.
— Гэта машынка — кіўнуў Дзяніс у бок самавара, — Міхасёва, ён прывез яе. Любіць піць гарбату ў гарачы дзень, кажа, што гэта ад жары першы ратунак, — засьмяяўся Дзяніс.
— Гэта праўда, памагае, але спачатку дык ня вельмі прыемна, але пасьля трэцяе шклянкі нават робіцца сьцюдзена, — адказаў я.
Калі мы пілі гарбату, прыйшоў Міхась.
Доўга мы гаманілі аба ўсіх справах і за гутаркай ня прымецілі, што на небе сьвяціў ужо месяц.
— Ну, пойдзем на сена,—сказаў Міхась.
Мы выйшлі з хаты. На падворку сядзела Ганначка,
— А вы што тутака робіце, а? — зьвярнуўся я да яе.
— Усё мары? а мары апанавалі відаць Вас, Ганначка? — запытаў я.
— Але! прыемна, бачыце, глядзець на далёкія зоркі, гэтак глядзіш на іх і колькі думак салодкіх, прыгожых пад ціхія чары іх надходзіць.
— Гэ, дык вы Ганначка, прыгожа гаворыце! — сказаў я, глянуўшы на яе.
— А што, пасядзім на вольным паветры, — парадзіў Міхась.
— Ну, пасунься Ганначка, — сказаў ён і сеў побач з сястрою, абняўшы яе і прытуліўшы да сябе
— Сядай, Дзяргач, — дый паможам Ганначцы шукаць адказу на ўсе пытаньні ў зорак, — казаў Міхась.
Я сеў і мы пачалі гугарыць…
Ужо калі пачалі зоркі гаснуць на небе адна за аднэю, мы разыйшліся на адпачынак.
Дзяргач.