Перайсці да зместу

Урачыстасьць (1925)/Урачыстасьць рэволюцыі/Песьняру

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Ня скрыць сузор‘яў цемні ночы Песьняру
Верш
Аўтар: Цішка Гартны
1925 год
Па дарозе да будучыны
Іншыя публікацыі гэтага твора: Песьняру (Гартны).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




ПЕСЬНЯРУ

Пясьняр-званар, чаму заціх
Твае душы салодкі сьпеў?
Дзе кліч ты свой завучы дзеў
Ў вялікі час, ў адказны міг?

Цябе спужаў грымотны стук —
Крывавы водбліск барацьбы,
Якую ўстаўшыя рабы
Ўзялі ў абоймы сваіх рук?

І бурным віхрам пранясьлі
Над моцай катаў-крывапіўц,
Адкрыўшы помсты дно крыніц
Супроць прыгону на зямлі?

Ці бурны, швыдкі, як віхор,
І моцны, зычны, нібы гром,
Жыцьця старога скрутны злом
Ідзе табе наперакор?

Ад ўздрыгу, пэўна, думак зьніз,
Душы абуранай настрой,
Дасталі цяжкі перабой,
Які балючым ўціскам зьвіс.

Пясьняр-званар, кажы адказ,
Чаму замоўк твой гучны сьпеў?
Ці ты зусім не падглядзеў
Красы у тым, што гэты час

Вялікіх дзей, адказных дзён
Жыцьцё кіпучае нясе,
Ці нет натхненьня ў тэй красе,
Што родзіць працы стан, закон?

Ці творчай чыннасьці праддзень
Ў тваю істоту не ўраніў
Зьдзяйсьненьня мар, зьдзяйсьненьня дзіў,
Натхняўшых многа пакалень?

Пясьняр-званар, здымі з сябе
Часовай мяртвасьці натхлань
І песьняй радаснай літань
Пашлі працоўных барацьбе.

Сустрэнь ты гымнам бляск зары
Ў змаганьні ўстаўшых новых днёў,
Прыход Комуне спрарачы…
Або ў бяспогадзі памры,
Няймючы песьням новым слоў…
Ну, толькі далей не маўчы.

Менск, 29/I 21 г.