Урачыстасьць (1925)/Урачыстасьць рэволюцыі/Над вялікімі магіламі
| ← Дэлегатка | Над вялікімі магіламі Верш у прозе Аўтар: Цішка Гартны 1925 год |
Ўзышоў месяц → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Над вялікімі магіламі. |
Прапануем да спампаваньня!
НАД ВЯЛІКІМІ МАГІЛАМІ
(Памяці Кароля Лібкнэхта і Розы Люксэмбург)
Хто не адчувае нараджэньня новых дзён?
Гэткіх мала.
Іх не павінна быць зусім…
Дрыжыць, трапечацца ўвесь абшар зямлі.
Хістаюцца гнілыя падпоркі гібнучага стану прыгону. Рушыцца стары сьвет нядолі і мукі, сьвет гвалту і зьдзеку, сьвет здрады і пагарды.
Адбываецца сканчэньне старога, аджыўшага сьвету.
Здаўных-давён спрарочанае, спакон вякоў падсьвядома адчуванае:
Але бяз зыку анёльскіх труб, бяз прыходу Езуса.
Стогне зямля, і тысячагалосым громам, ня стухаючымі маланкамі ракаціць узьнятая навала, і хлешча-разьліваецца бура-паўстаньне.
Хто гэтага ня бачыць?
Такіх няма.
Такіх, хто-б ня бачыў нараджэньня новага жыцьця, —
Такіх няма!
Вялікае нараджэньне вялікіх падзей захапіла ўсіх і ўсё.
Хто пяе ім літаньне, хто сьвяткуе ўрачыстасьць, хто ад іх бяжыць, як утрапёны, няпрытомны.
Чырвоным праменьнем пажару заліўся небасяжны пазем, — гарыць неба, гарыць зямля.
Адбіваецца сьвятло ў кіпучай, палаючай крыві, —
Крыві чыстай, крышталёвай, што вытачылі палкія постаці натхненных, загартаваных змаганьнем за комунізм ваяк.
Яе рубінавыя пырскі паднімаюцца да сіняга зэніту небнай вышыні і зьліваюцца ў разьвеяных рагах косьмічнай яскравасьці, у танклявых валаконцах зорнага мігаценьня.
Хтось тчэ з іх чырвоныя, ірдзістыя палотнішчы, хтось з іх выкройвае яскрава-чырвоныя сьцягі.
Чырвоны сьцяг — з крыві ваяк, прапаленай сонцам.
Ка́ты, каты!
Шалёныя, дзікія!
Вам хочацца болей ды болей крыві працоўнікаў —
Пеністай, гарачай, ап‘яняючай?
Кроў дражніць вас,
Вас дражняць чырвоныя сьцягі?
Вы хочаце затуліць праменісты лік расквітнеўшай Свабоды?
Магутнай сілы віхры руйнуюць стары сьвет, ломяць яго падпоры, заставы, пілі, а ў замен —
Мільёны галасоў з шырока адчынетых грудзей справаджаюць нараджэньне новага, вольнага жыцьця гучным інтэрнацыяналам.
Кароль Лібкнэхт, Роза Люксэмбург!
Празрыстым адбіткам у вогненным промені глядзяць іх мужныя блікі —
У даль бесканечных дзён новага жыцьця —
Да пасаду Комуны.
Хто кажа, што іх няма?
Хлусы, здраднікі!
А хто-ж уперадзе гэтых тысяч і мільёнаў, якія зьяднанымі, засуцэленымі радамі нясуць на сваіх плячох сьветаблісную перамогу?
Насустрач нараджэньню новых дзён?
Кароль Лібкнэхт! Роза Люксэмбург!
Вялікія мерцьвякі і вечна жывыя!
Неабачным дыхам у хвалях эфіру лунаюць электроны рэволюцыйнага пэнту.
Тачэце мячы, гастрэце пікі! Гартуйце сэрцы! Зьбірайце адвагу! Мацуйце рады!
Гэроі паўстаньня!
Вас завуць
Часы нараджэньня —
На вялікіх магілах вялікіх ваяк —
Панства Комунізму!