|
Ён жыў прыгнечаным к зямлі
І слухаў моўчкі сьвіст савіны,
А думкі чорныя цяклі
Па ўлоньні сьпячае краіны.
Па галах шэрых вузкіх ніў
Саха праводзіла разоры,
І ў іх ён сьлёзы ціха ліў,
І ў іх захоўваў сваё гора.
Зьмяняўся год, ішлі ў чаргу
Зіма, вясна, за летам — восень,
А песьні цяжкую нудзьгу
Лілі, як дождж, з іголак сосен.
Віселі коўдры чорных хмар,
І неба сінь ў сабе хавалі —
Праклёнам нейкім, трутай чар
Імпэт, пазывы дратавалі.
Як вокам мерыў, як пагляд
Празрысты вокал мог лажыцца, —
Вісеў на крыжы ён расьпят
І з сэрца сточваў сукравіцу.
Ў павеях ветру, у віхрох
Сягалі стогны і пакута
Па ўсіх закінутых куткох,
Па кнеях сьціснутых і скутых.
Але між гэтым пот і кроў,
І стогн, і енк, і мукі жалю
Даўгіх гадоў, цяжкіх вякоў
З сябе адмшчэньне выплаўлялі.
З сакрытых стул, з нябачных шчэл,
Што дзень мінаў — яно ўставала,
І сотні душ і сотні цел
Жалезнай сілай гартавала.
Ал шэрай стоптанай зямлі,
Ад потам вылітага долу
Пачаў сягаць да вышыні
Парыў разбуджаны, вясёлы.
А з-пад навісшага цямна
Ўсачыў народ ў сьвятле далечы
Ды гук падаў: „Вось там яна,
Краіна вольнасьці адвечнай!“
Палаў і рушыў ў грамадзе,
Бы хвалі морам ў подух буры…
І грымнуў гром яго падзей
Ды зьняў з жыцьця выраз пануры
Яно ўсьміхнулася, як дзень
На ўзьмежжы цёмнай доўгай ночы,
І краю шлюбны перасьцень
І валь адзела падвяночы.
Гартуй-жа сілы, ўстаўшы Сьфінкс!
Хай попел вецер вольны сее…
Няволі доўгай рабскі чынш
Зьнялі ўжо рукі Промэтэя.
І паліць жар яго агню,
Што з мук гвалтоўных выбіў крэмень.
Чырвоны золак таму дню,
Які зганяе ўзьвечны цемень…
Менск, 3/II-23 г.
|
Прапануем да спампаваньня!