|
Раньняй зарою прасочыцца дым
над сінімі хвалямі мора.
Зноў пазалотаю сонечнай Крым
на скалах раскідвае ўзоры.
Неяк выпадкам
цыганку спаткаў.
Чорная.
Стан прыгожы.
Глянула ласкава.
Карты ў руках.
— Быць ці ня быць?
— Паварожым!
Карты тасуе…
— Эх, мой браток, —
расказвае зьдзіўлена, глуха.
— Туз-арыштант табе стаў папярок, —
будзе вайна-завіруха.
— Вось каралі, і адзін і другі,
сьцяць нас імкнуцца атрутай.
Хочуць стрыножыць, надзець ланцугі,
але давядзецца ім крута!
— Бачыш?
Валетаў чырвоных атрад
ладзіць абоймы, патроны.
І ўжо гатовы адказам на чад
выпусьціць свой, чырвоны!
Бегам шалёным імчацца гады…
Слухай, што скажа цыганка:
Хай нашы ўсе, як адзін, гарады
адказваюць танкам на танкі.
Карта нядобрая, ўсе як адна:
кроў і атрута й магілы.
Скора ўжо, скора надыйдзе вайна, —
бойня нязнанае сілы.
Глянь!
Апошняя карта лягла,
чырвонае масьці!
Наша!
Усё расказала. Усё, што змагла.
На варце!
Будзь сьмелым!
Ня страшна!
..............
Па-над каменнай чалмою скалы
глыбока ў блакіце сьцярожаць,
сьцярожаць падужацца два арлы, —
хто-ж і каго пераможа?
| 
Прапануем да спампаваньня!