|
Бадзёрыя дні!
Сонцатканыя словы,
як хваля, шумліва
ўзьвіваецца верш.
Сьцежкаю новаю,
працай вірлівай
нязнаныя дні
спатыкаем цяпер.
Шчасьцем агністым,
вясьняна-бурлістым,
думкі нясуцца віхрыста
угрунь.
Радасьцю сьветлай,
як сэрца поэта,
цьвіце залаціста
мая Беларусь!
Родны мой горад,
пуцінай асфальту
люблю пасваволіць,
бывае налёт…
А ў полі вазёры,
ў вазёрах крыштальных
буйныя кроплі
народных сьлёз.
— Чаму? Я ня знаю,
як ветліва гляне
сонейка тканае
ў вей-харастве, —
Я ўспамінаю:
песьню й паданьне,
возера й замак, —
былы чорнацьвет.
Гнулі, ой гнулі
народную сілу
няволяй паганай
да жвіру-зямлі.
Прайшла! Прамінула!
Жыцьцё ўскаласіла
зернем румяным
прывольных хвілін.
І лютая сьцюжа
і вецер расхрыстань,
ніколі ня здужаюць
сілы віхрыстай.
Словам мужычым,
як радасьць свабодным,
словам гаручым,
як прозалаць зор,
дні акрынічым
крыніцаю роднай,
прымусім сугуччам
разьліцца прастор.
Часта ў над вечар,
вось быццам, як звычай.
думцы схілюся,
цалую жыцьцё,
І чую, як шэпча
пасёлак фабрычны:
— для Беларусі
расьцём, расьцём.
Расьцём для краіны
такой невялікай,
якой мы павінны
ў лагчынах балот
заўтрае клікаць
сталёвай машынай,
узьняўшы няўпынны
дзён сьветлых узьлёт.
Ці-ж мы, маладыя,
ня любім даліну
муроў камяністых,
як гордых скал?
Дні залатыя,
авеяць павінны
песьняй віхрастай
фабрычны квартал!
У шэрым завулку
разносіцца гулка
і ў цёмныя ночы,
і ў сонечны дзень
скрогат суровы
машыны сталёвай.
як песьня робочых
агнём з грудзей.
Бывае нявесела
стане часамі,
гул праглыне,
як увосень багна.
Голаву зьвесіць,
(бо сэрца ня камень),
а працы ня кіне
рабочы юнак.
— Таварыш, даволі!
Змарыліся рукі!
Хвіліну, чакай,
Неастынуць агні!
Хай сьцішыцца грукат,
як вецер у полі,
машыну стрымай,
— адпачні!
Машына ня грудзі
Нязморыцца ў працы,
колы ня рукі
ня будуць слабець.
Вечнасьцю будзе
пералівацца
гоманам гулкім
машыны разьбег.
Юнацкія сілы
ой, лёгка патраціць.
Бяз сонца, цягуча
прасунуцца дні.
А трэба, мой браце,
каб нас атуліла
каханьнем гаручым
барвовасьць зарніц.
Часта ў над вечар,
вось быццам, як звычай,
зоранькам шустрым
схіляю паклон.
Сэрца мне шэпча,
таемна ў надзвычай, —
выйдзем насустрач
вялікіх дзён.
Выйдзем, няйначай,
як з песьняй прывольнай,
дружнай грамадай
ў бязьмежжа зямлі.
Многа патрачана,
знойдзена болей.
Знойдзена радасьць
нязнаных хвілін,
О, воля юнацтва —
пара захапленьняў!
Адвага! Бадзёрасьць!
Вірлівая кроў!
Віюцца за працай
мае лятуценьні,
як чайка над морам,
як сьмелы арол.
Думкі нясуцца,
віюцца вяночкам
часамі бурліва
ўзьнімаюць мяцеж.
Як быццам лісточкі
вясною віюцца,
юнацтвам шчасьлівым
зьвіваючы верш
Сьнежань 1926 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!