|
Сягоньня я акінуў вокам
вуліцы вірлівае жыцьцё.
Па каменьнях-бруку,
цьвёрдым крокам
я іду,
ўздымаю пыл высока,
топчучы мяшчанскае сьмяцьцё.
Вуліца…
Ой, спавіла мяне ты
гоманам аголена-глухім.
Квіта!
Больш ня буду звонкаю монэтай
песьні разьліваць па кафэ-піўным.
Хай дурэюць, хай сваволяць,
валацугам —
тротуар папас.
Я зьдзівіўся, як ніколі,
я зьдзівіўся ў першы раз:
Гул гораду
па бруку
рыкашэтам,
поэта
грузна
ў грудзі
б‘e.
Поэты
чулі
ў гэтым
гуле —
разьлівам
вуліца пяе.
Кіно.
Тэатр.
Ізвозчык.
Простытутка.
Гарадзкога шуму
неўгамонны чад.
Віно
азарт
палошчыць.
І тут, як тут-ка,
піўная:
„Летні сад“ —
у „Летнім садзе“
шклянкамі гручэлі,
Як-бы спраста,
браткі, ня наш
народ.
А на эстрадзе,
на віолёнчэлі
мастак
„абнашываў“
фокстрот.
І тут падросткі,
спрытныя дзяўчаткі,
кветкі ім падносяць —
тульпаны, ружы,
ландыш.
І проста-проста
сінь іх вачанятак
калосіць
нянавісьць
да нэпманскае
банды.
І, здаецца, вечар
добры, цёплы вечар,
зорны вечар,
слаўны,
і чаго-ж?
Толькі мне тут, чалавеча,
мне ня быць у гэтым сьвеце
Гэты гоман, крык забаўны
ў сэрца б‘е, як фінскі нож.
Усё-ж люблю,
а хто ня любіць
вуліцу-раўніну?
Ідучы зайшоў у клюб.
У клюбе —
акцябрыны.
Радасьць хвалямі крынічыць,
радасьць тут — о, не ў гасьцёх!
............
Тут адно ў сям‘і фабрычнай —
тут — сапраўднае жыцьцё.
24. VI. 25 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!