Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/IV/257

← 256. ⁂ Ўстужку сінюю ўплятаю

257. ⁂ Залілось, сьлязамі быццам, зоркамі Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

258. ⁂ Ноч імглою сізай землю аблівае →

Прапануем да спампаваньня!

* ПРЫРОДА.

---

МАЛЮНКІ І НАСТРОІ.

---

257.

∗     ∗
∗

Залілось, сьлязьмі быццам, зоркамі
Неба [сіняе], безьбярэжнае
Над лагчынкамі, над узгоркамі,
Над табой, маё поле сьнежнае.

Без канца кругом шыр халодная…
Шмат я йшоў па ёй, істаміўшыся;
Але вось пачуў сэрца роднае,
Ўраз пачуў, душой з небам зьліўшыся.

Грудзі ўпалыя распраміліся, —
Ты ня страшна мне, поле чыстае!
Нада мной сьляза пакацілася
Ўніз, гарачая і агністая!

Увагі

257. Залілось сьлязьмі, быццам зоркамі… Друкуецца з аўтографу (IV, 12, 22). Гэты накід становіць сабою асобную перапрацоўку тае-ж тэмы, тых-жа вобразаў, што і ў вершы разьдзелу № 27 „Вось і ноч“.

Варыянт у 2-ім радку (таго-ж аўтографу):

„Неба цёмнае і бязбрэжнае“.

Захаваўся ў чарнавікох разам з вершам „Па-над белым пухам вішняў“ разьдзел II, № 114). Напісаны абодва вершы адным чарнілам і падобным пісьмом, — можна думаць, што прыблізна ў адзін і той-жа час, г. зн. у 1910 г. (у кожным разе ў час напісаньня „Вянка“ — 1909—1912 г. г.).