Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/Згукі бацькаўшчыны/120

← 119. ⁂ Ня кувай ты, шэрая зязюля

120. Ян і маці Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

121. ⁂ Сэрца ные, сэрца кроіцца ад болю →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Ян і маці.

Прапануем да спампаваньня!

120.

ЯН І МАЦІ.

Ты стамілася, змарнела, сьлёз праліла рэчку.
Што-ж, пастаў прад абразамі, запаліўшы, сьвечку:
Мо’ паможа Яну гэты сьвет і пацер словы…
Асьвяціла сьвечка з воску хлопца твар васковы.
Тае воск, і ўніз ціхутка капелькі сьцякаюць,
А ў вачох збалелых Яна сьлёзы праступаюць.
Сьвечка сьвеціць, сьвечка зьяе, сьвечка дагарае,
І ў панурай, цеснай хаце хлопец памірае.
Ой, ня век-жа сьвечцы тонкай зіхацець, гарэці, —
Дагарыць яна і зьнікне, як і ўсё на сьвеце…

Увагі

120. Ян і маці. Першы раз надрукованы ў „Н. Н.“ 1911 г. № 16-17.
Варыянты ў чарнавым аўтографе № IV (№ 5, ст. 18):
5Тае воск, і ўніз па сьвечцы кропелькі сьцякаюць.
10Усё зьнікае, дагарае…
У другім другім экзэмпляры „Вянка“ рукою аўтара ён закасованы (гл. ўвагу да разьдзелу II).