ЗЬЯВА I.
Ян (прапівае і налівае Якубу). Пій на здароуе!
Якуб. Будзь, вашэ, (прыймае чарку) здароу!
Ян. Пій на здароуе!
Якуб. Так-то яно то… (Глядзіць на чарку). Так, так, так… (Уздыхае). А усе-ж па-людзку ні выходзіць…
Ян. А што там за бяда такая?
Якуб. Бяда — ні бяда, а так, што яно ні так, як трэба.
Ян. Ды пійце-ж, пане браце! Пры чарцы і высказаць лягчэй будзе.
Якуб. Ну, дай, Божэ, каб усе было гожэ. (Выпівае і налівае Яну). Э, Яне, Яне!
Ян. А што?
Якуб. Дзело, бачыш, маю.
Ян. Ну, дык кажы, што так за дзело такое?
Якуб [скрабучыся за вухам]. Так, — бачыш вашэ, — я як-бы за дзелам, а і пачаць ні ведаю с чаго…
Ян. Будзь здароу, пане браце. [Пье і налівае]. Так скажы, пане браце, якое такое труднае дзело маеш? Але перш чарку выпій.
Якуб. Дзякую. Калі-ж неяк і піці сорамна.
Ян. Чаму так? Чым хата багата, тым і рада.
Якуб. Дзякую, дзякую!
Ян. Я, бачыш, вельмі упрашываць ні умею.
Якуб. Ды ні аб тое. Здаецца, ні цяпер мы знаемся.
Ян. Дык чаму-ж гэта ты?..
Якуб. Я, бачыш вашэ, на добры лад павінен-бы сам да вас з гарэлкаю прыйсці. А так то і пачаці ні ведаю с чаго…
Ян. Та-а-ак! Вось яно што…
