Юлька. У самую пору перасьцерэгла я вас.
Міхась. Дзякую вам пекне. Толькі цяпер сьцяміу я: то-ж пан Язэп гвалтам сватау мне яе за сьнеданнем.
Юлька. То-ж вы і дзеля гэтаго прыехалі сюды.
Міхась. Вядома, але-ж ні дзеля старой дачкі, калі есьць меньшая і харашэйшая (кланяецца Юльцы).
Юлька. А то-ж у пана Язэпа адна дачка.
Міхась (задзівіуся). Адна, а хто-ж вы будзеце?
Юлька Я, — Юлька, тутэйшая пакаеука.
Міхась. Па-ка-еу-ка…?
Юлька. Але, пакаеука.
Міхась. Чаму-ж вы мне гэтаго раней ні сказалі?
Юлька. Я ні думала, што вы палічыце мяне за панскую дачку.
Міхась (у перапузе). Ой-ой, то-ж цяпер мне трэба жаніцца с гэтай старой кабылай.
Юлька. А ужо-ж так выходзіць.
Міхась. А сколькі-ж ей гадоу?
Юлька. Ні ведаю.
Міхась. От так жонку прывязу да хаты!
Юлька. Чаго-ж зажурыуся? То-ж вам німа ніякой прынукі з ею жаніцца.
Міхась. Як не? То-ж калі бацька ні дасьць веры, што яна была старшая за мяне, то мне будзе так… (Паказывае у паветры, як сьцебаюць).
Юлька. Ні выдайце мяне, то я вам дам раду.
Міхась. Прауда?! За гэта я завязу цябе у Менск, што ты так упадабала.
Юлька. Добра. Будзьце добрай мысьлі, а тымчасам бывайце здароу, нехта ідзе (бяжыць).
ЗЬЯВА XIII-ая.
Міхась, Яззп і Адэля.
Язэп (зачынаець за сцэнаю). Супакойся, Адэлічка, гэта былі толькі жарты…
Міхась. Ой, аж з душы прэць! (Стаіць з боку).
Язэп. «Хто любіцца, той чубіцца,» — гэта ужо старая прыказка. (Цягнець яе з гвалтам).
Адэля. Я гэтаго ніколі ні забудуся!
Язэп. От, знашла аб чым думаць! (Угледзеушы Міхася). Глянь, стаіць як авечка, чуець, што лішне сабе пазволіу, але, як ажэніцца с табою, паправіцца. Ці-ж ні так, Міхаська?
