Ламака. Падуздаваты!
Наталка. Брахня!
Ламака. Чаго-ж гэта васпанна крычыш?
Наталка. А чаму-ж ягомасьць гаворыш няма ведама што? Ня сьцярпець слухаючы! Вашаго Адгадая застрэліць пара, а ня то што раунаваць да Валяя!
Ламака. Выбачайце, я ужо не магу далей! У мяне біццё сэрца.
Наталка. Гэта я дауно уважала: гэты мыслівы, што да палявання астатні, той да калатні першы!
Ламака. Годзі ужо. Годзі! Будзьце ласкавы. Сэрцо маё трэсьне… (Крычыць). Годзі!
Наталка. Ня сьціхну, пакуль не прызнаецеся, што Валяй у сто разоу лепшы за вашаго Адгадая!
Ламака. Сто разоу горшы! Каб ён здох ваш Валяй… Ой, — ой!.. у скорні… у воко… у плячо тарканула…
Наталка. А вашаму падле Адгадаю ужо і здыхаць ня трэба, ён ужо і так здохлы!
Ламака (плача). Годзі! Маё сэрцо рвецца!
Наталка. Не! Ня буду маучаць!
ЗЬЯВА VII-ая.
Тыя самыя і Чыбух.
Чыбух. (Увайшоушы). Што гэта ізноу у вас?
Наталка. Тата, скажы шчыра, на сумленне, каторы сабака лепшы — наш Валяй, ці яго Адгадай?
Ламака. Пане Сьцепане, зрабіце ласку, скажыце адно: ці падуздаваты ваш Валяй, ці не?
Чыбух. А няхай сабе! Бяда вялікая! За тое на цэлы павет німа за яго лепшаго сабакі ды усё такое!
Ламака. Але-ж мой Адгадай лепшы! На сумленне!
Чыбух. Супакойцеся… дарагенькі… Пачакайце… Вашаму Адгадаю, то-ж то і ë, за што ня трэба — я ганьбы ня дам… Ен гатунковы, і у нагах моц мае і у задзе, ды усё такое. Толькі і твой собака, калі ужо хочаш ведаць, мой харошанькі, дзьве важныя недахваткі мае: стары ды морда караткавата.
Ламака. Выбачайце, сэрцо у мяне трасецца… Скажу толькі тое, што усе бачылі. Успомніце, будзьце ласкавы, як на Марыськінай руні мой Адгадай ішоу з графскім Размахаем вухо з вухам, а ваш Валяй на цэлую вярсту адстау?
Чыбух. Астауся цераз тое, што графскі даежджачы дау яму гарапнікам.
