|
Pamiž pustak, bałot biełaruskaj ziamli,
Na ŭzbiarežžy reki šumnaciečnaj
Dremle pamiatka dzion, što ŭ niabyt uciakli,
Ŭdzirwanieły kurhan wiekawiečny.
Dub hallo raspuściŭ karenasty nad im,
Suchazielle u hrudzi ŭpiłosia;
Wiecier stohnie nad im uzdychańniem hłuchim,
Ab minuŭščynie ŭ žalbach hałosie.
Na Kupalle tam ptuška sadzicca, piaje;
U Pilipaŭku woŭk niema wyje;
Sonce dniom raspuskaje tam kosy swaje,
Nočkaj zory hladziać załatyje.
Chmary niebo ŭściłali mo tysiaču raz,
Piaruny bili s kraja da kraja;
Jon staić — heta ludzkaja pamiać — pakaz…
Tolki hutarka chodzie takaja:
Na hare na krutoj, na abwitaj rekoj,
Let nazad tamu sotnia, ci bolej,
|
