ła, bo duža wialikaja bieda z hetaha može zrabicca».
Sabralisia ludzi z usiej wioski, chto z ahłoblinaj, chto s piarekładkaj, chto s čepiałoj, a chto z rydlam — bytcym na wajnu. Bočku atkacili daloka na pole na roŭnaje miejsco i razbili… Božuchna moj, što tolki jany nie ŭbačyli: jakich tam hadaŭ, wužakaŭ, žabaŭ, jaščurkaŭ nie było! i kožnaja turawiłasia, kab skarej papasć u les ci ŭ bałota.
S pačatku ludzi spužalisia, ažno katoryje rynulisia uciekać, ale paśla apomnilisia i dawaj łupcawać usiu hetuju špeć.
Doŭha bili, zdajecca usich pierabili.
«Nu što, ciapier wy ubačyli, što u saku jość i što wy pili»! skazaŭ Siomka.
S taho času strelbiancy pierestali puskać sok, a dziela hetaho i les staŭ papraŭlacca.
Prajšoŭ hod, prajšoŭ i druhi; na Jurju wyhnali bydła ŭ pole, i jak wodzicca, abkuryli jaho ziołkami, a sami mužyki prynialisia za wiasnoŭskuju pracu. Až niejak heta praz tydzień u Irmaka prapaŭ jah niona k. Usio pole, usie kusty paabšukali, a jahnionak bytcym skroź dona prawaliŭsia. Prajšoŭ ješče tydzień i u druhoha haspadara prapaŭ jahnionak. Jak ni šukali i hetaha nie znajšli. Praz miesiac zhinuło try jahnionki i parasionak. Mužyki zakratalisia, stali wartawać ad lesu, bo dumali, što heta waŭki; jak ni pilnawali — waŭkoŭ nie bačyli, a parasionak ješče adzin prapaŭ, a za im i druhi. Jak nia bilisia, jak ni łamali hałowy, jak nia rupilisia mužyki zławić złodzieja, ničoha zrabić nie mahli. Siomka staŭ saŭsim markotny i niečeha chadziŭ pa paparnamu polu dy usio pryhladaŭsia u bałota. Čaho jon šukaŭ — nikomu ničoha nie kazaŭ.
Niejak pastuchi pad Žwirankaj (hary z žwiru) hulali u curki, a bydła chadziła kala bałota; ažno
