strawu dla swajej siamji, pradzie kudzielu, abo šyje dzieciam saročački dy nahawički. Ujecca ŭ swajej ciomnaj chatcy, jak pčołka u wulejku; i za što ni woźmiecca, rabota u jaje prosta kipić i sporycca.
Nudna hudzić u Taklusinych rukach puzataje wiereciano, traščyć u piečy, razharajučysia, udušliwy jadłowiec, chrapuć na zapiečku pad starym radnom zasnuŭšyje chłopcy, a nad hetymi hałasami, jak zwon nad kirmašnym homanam, niasucca poŭnyje žalu, poŭnyje nadziei i ciopłaho čućcia słowy Taklusinych pacieroŭ: «Jezu dobryj, Bože miłaściwyj! zmiłujsia nad nami, ludźmi niamočnymi, atpuści nam našy ciažkije hrachi i atkryj nam swaju światuju wolu»…
Zimoj Taklusia dahledzić, jak najlepiej swaju chudobu — karoŭku i wolikoŭ, nakormić u poru awieček, zazawie u chatu aziabšych parasiatak i abahreje ich pad zapiečkam, a zatym nie zabudzie i swaich chłopčykoŭ: taho da škołki wyprawić, ułažyušy u radnianu torbačku kawałaček chleba dy dźwie, try kartopielki, druhoha pašle da panskaho dwara na padzionnuju rabotu, kab zarabiŭ jaki-niebudź hroš, a samych maleńkich, što ješče na zapiečku sidziać biez nahawic, pazabaŭlaje i ŭ poru nakormić—napoić, a kali treba, to trošku i prystrašyć…
U letku, uprawiŭšysia kala domu, Taklusia z uschodam sonca śpiašyć na pole žać. Pierš jana žnie sabie, a potym, jak padhonić swoj kaśnik dapaławiny paletkaŭ, najmajecca da raboty u haspadaroŭ, abo da panskaho dwara, kab zarabić sabie troški hrošej na roznu patrebu.
Usiudy, ci na swajej, ci na na čužoj postaci, Taklusia u raboci pierša; nichto nia ŭmieje hetak chutka i rouna žaci, jak jana; ni ŭ kaho snop nia
