Гэта старонка не была вычытаная
Каму ходзіць то, каму?
Ну, знайсьці-б хоць няжывога
Ды палюдзку пахаваць.
Ox, Яхімка, ох, нябога!
Дух твой будзе смуткаваць
Бяз прытулку, без магілы.
Ды што зробіш, божа мілы!
І Агата раз дваццаты
Пачынала свой расказ,
Як Яхім выходзіў з хаты
У астатні свой той час.
АГАТА
Стаў ён хмурны, задуменны,
Як-бы нешта ўсё таіў.
Твар зрабіўся, бы каменны,
Думку нейкую насіў.
А да працы быў ахвочы,
Рук ніколі не складаў,
Зранку тупаў аж да ночы
і у самоце штось гадаў.
А паглядзіць — недахватка,
Беднасьць лютая ва ўсім:
Хлеў някрыты, бедна хатка,
А падправіць няма чым.
А ўсё гэта не давала
Нават беднаму і тхнуць.
„Кінь, Яхім“, скажу, бывала:
„Дасьць бог, дзеці падрастуць,
